Βλέποντας φωτογραφίες από τα περασμένα Χριστούγεννα στο κινητό μου, αναπολώ τις μέρες που ετοιμάζαμε οικογενειακώς βαλίτσες για μια εβδομάδα εξόρμησης στο ιδιαίτερο χωριό μας, την Τσαγκαράδα Πηλίου. Ένα μέρος τόσο φιλόξενο, κατάλληλο για όλες τις εποχές του χρόνου, που από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εκεί το αγάπησα, με το είδος της αγάπης που δυναμώνει κάθε χρόνο και δεν ξέρεις αν υπάρχουν όρια ή αν θα καταλήξει να είναι τόσο μεγάλη που να καταλαμβάνει όλη την καρδιά σου. Ένα μέρος ζεστό ακόμη και το χειμώνα, όταν το λευκό του χιονιού δεν σε αφήσει να βγεις από την πόρτα σου, γεμίζει όμως την ψυχή σου. Ένα μέρος ανεξάντλητο, που σου προσφέρει διαρκώς καινούργιες εμπειρίες και ποτέ δεν θα μπορέσεις να πεις ότι γνωρίζεις κάθε γωνιά του.
Τον τόπο αυτόν αποφασίσαμε λοιπόν να ονομάσουμε χωριό μας, και πράγματι τα τελευταία δέκα χρόνια δεν μας έχει απογοητεύσει. Μακάρι να μπορούσαμε να ταξιδέψουμε και φέτος εκεί, για να καθόμαστε κάθε βράδυ γύρω από το τζάκι και να λέμε ιστορίες, για να γιορτάσουμε με ξεχωριστή κατάνυξη τα Χριστούγεννα στην πλατεία του χωριού, για να ετοιμάσουμε ένα μεγάλο γιορτινό τραπέζι μέσα στο πέτρινο σπιτάκι.
Πραγματικά θα μου λείψει κάθε στιγμή από την εμπειρία των διακοπών μας στο χωριό· από το ταξίδι με το ασφυκτικά γεμάτο αυτοκίνητο και τα τραγούδια που ακούγαμε στη διαδρομή, μέχρι τη μέρα που το αποχαιρετούσα προσωρινά και ξαναφορτώναμε το αυτοκίνητο· από τη μυρωδιά που αναδίδουν οι καμινάδες σε όλο το χωριό, μέχρι τη ζεστή σοκολάτα και τα βιβλία που απολαμβάναμε δίπλα στο τζάκι, σε στιγμές απόλυτης χαλάρωσης· από τον χιονοπόλεμο που παίζαμε μέχρι να μην νιώθουμε πια τα δάχτυλά μας, μέχρι το ελάχιστο σήμα που είχαμε στο κινητό μας και μας «ανάγκαζε» να είμαστε περισσότερο παρόντες στις στιγμές που ζούσαμε.
Το ενδεχόμενο να αποκλειστούμε από το χιόνι και να μην πρέπει να επιστρέψω άμεσα στο σχολείο και την καθημερινότητα με μάγευε καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθητικών μου χρόνων. Θα ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία να παρατείνω τις διακοπές μου και να παραμείνω λίγο ακόμα στον μαγικό αυτό τόπο, που, υποστηρίζοντας αυτόν τον χαρακτηρισμό, κατάφερνε ως διά μαγείας να με φέρει πιο κοντά στη φύση και στον εαυτό μου, όσο δεν θα κατάφερνα ποτέ να φτάσω ζώντας διαρκώς σε μια μεγαλούπολη. Βίωμα που δεν θα άλλαζα με τίποτα, ούτε με εντυπωσιακά ρεβεγιόν με φίλους, ούτε με φανταχτερά μαγαζιά όπου καλωσορίζεις τον χρόνο μεταξύ αγνώστων.
Είναι ο συνδυασμός βουνού και θάλασσας; Είναι η άγρια φύση και η ομορφιά που παραμονεύει σε κάθε γωνιά; Είναι οι απλοί και ουσιαστικοί άνθρωποι από τους οποίους περιτριγυρίζεσαι; Πάντως σίγουρα δεν είναι ένα αυτό που καθιστά τα Χριστούγεννα στο Πήλιο μοναδικά. Είναι μια εμπειρία που θέλω να ζω ξανά και ξανά και ελπίζω του χρόνου να δοθεί σε εμένα αλλά και σε όλους μας η δυνατότητα να επανασυνδεθούμε με τον αγαπημένο μας τόπο και τους ανθρώπους που ενδεχομένως ζουν εκεί. Φέτος, ας νιώσουμε όλοι μέσα μας το πνεύμα των Χριστουγέννων και ας μεταφερθούμε νοερά σε μέρη που μας δίνουν ελπίδα και κουράγιο να αντιμετωπίσουμε με θάρρος κάθε επερχόμενη δυσκολία.
Kommentarer