Αργά ή γρήγορα, κάτι μας καλεί να διεισδύσουμε σε ένα ιδιαίτερο και μοναδικό για τον καθένα μας μονοπάτι. Πολλές φορές, έχουμε μνήμες από αυτό το «κάτι», σαν κάποιου είδους σήμα, ήδη, από την παιδική μας ηλικία. Το θυμόμαστε να μας τραβάει σε ένα μέρος ονείρων και μεγάλων προσδοκιών, να μας παρασέρνει από τον ενθουσιασμό του και να μας κινεί να δράσουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, φωνάζοντας: «Αυτός είμαι! Αυτό πρέπει να κάνω!».
Το να βρει κανείς τον σκοπό του σ’ αυτήν την «κόλαση» που ονομάζουμε ζωή, είναι ζωτικής σημασίας για τον οποιονδήποτε. Είναι πολύ πιο εύκολο να αντέξουμε τις δοκιμασίες της ζωής, αν έχουμε στην καρδιά μας χαράξει ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, το οποίο γνωρίζουμε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε.
«Ο άνθρωπος δίχως σκοπό, είναι σαν ένα πλοίο δίχως πηδάλιο» - Thomas Carlyle
Συνεπώς, ο «δαίμονας» αυτός της ψυχής, λειτουργώντας καθοδηγητικά, μας δείχνει τον δρόμο για το επάγγελμα της αρεσκείας μας. Γιατί, ποιος είναι αυτός που επιλέγει μια καριέρα χωρίς πρώτα να υπάρξει ένα «εσωτερικό» κάλεσμα;
Στην πραγματικότητα όμως, αν και υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι βρήκαν την κλίση τους από μικρή ηλικία, οι περισσότεροι, απλά, περιπλανιόμαστε για χρόνια ή και για δεκαετίες, χωρίς να βρούμε τον πολυπόθητο αυτό σκοπό, την αόρατη εκείνη δύναμη που εισχωρεί στη συνείδησή μας από το πουθενά.
Είναι αλήθεια πως το κάλεσμα του εαυτού είναι πιο ενεργό σε κάποιους ανθρώπους σε σχέση με κάποιους άλλους. Οι «μεγάλες» προσωπικότητες του παρελθόντος είναι τέτοια παραδείγματα. Επιλέγουν να ακούσουν την φωνή που ηχεί μες στο μυαλό τους, καταφέρνοντας σπουδαία κι αυθεντικά πράγματα. Αντιθέτως, το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας επιλέγει να σωπάσει αυτή την φωνή, πότε ακολουθώντας τις απαιτήσεις άλλων ανθρώπων και πότε, απλά, αγνοώντας την. Τότε, ο «δαίμονας», από εσωτερική φωνή που μας εμπνέει να δημιουργήσουμε, γίνεται «δαιμόνιο» και υπηρετεί την αδράνεια και την ανασφάλεια.
Παρ’ όλα αυτά, λύση υπάρχει και έχει ειπωθεί εκατοντάδες φορές από φιλοσόφους, ψυχολόγους και καλλιτέχνες. Επανειλημμένα λένε, πως η φωνή της ψυχής μας δεν χάνεται, αλλά παραμένει βαθιά κρυμμένη στο υποσυνείδητο του καθενός. Για να βγει στην επιφάνεια από την αδράνεια αυτή, το άτομο πρέπει να καλλιεργήσει μια καθημερινή σχέση με τον εσωτερικό του κόσμο.
Πρώτα απ’ όλα, οφείλει να ξεκαθαρίσει τις δικές του αξίες και τα δικά του ενδιαφέροντα και να αφήσει στην άκρη αξίες που δανείζεται από την κοινωνία για ομαλή λειτουργία στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι, ανακαλύπτει ικανότητες να δημιουργήσει, κάνοντας κάτι που του προσφέρει ικανοποίηση. Στην ουσία, πρέπει να παραμείνει ή να ξαναγίνει παιδί και να μάθει πάλι να εξερευνά.
Δεύτερον, είναι σημαντικό να γνωρίζει, ότι οι δεξιότητες σε ένα συγκεκριμένο κλάδο θα έρθουν με τον καιρό και με την εμπειρία. Απογοητεύσεις θα υπάρξουν πολλές κι ακόμα πιο πολλοί προβληματισμοί. Μένοντας, όμως, πιστός στην αναζήτηση του πάθους του, ο «δαίμονάς» του θα τον βρει επίσης. Εκεί που δεν το περιμένεις, λένε, εκεί έρχεται.
Τέλος, οφείλει να δείχνει πλήρη αφοσίωση σε αυτό που κάνει. Μόνο τότε θα μπορέσει να δει καθαρά και να ακούσει την φωνή του.
«Όταν ο δαίμονάς σου βγαίνει μπροστά, είναι καλύτερο να μην σκεφτείς. Παρασύρσου, περίμενε και υπάκουσέ τον» – Rudyard Kipling
Η έμπνευση για το κείμενο προήλθε από το παρακάτω βίντεο: