«Είκοσι επτά μικροσκοπικές ιστορίες». Αυτές αποτελούν τα περιεχόμενα του βιβλίου. Όλες συνοδεύονται από σκίτσα και ευφάνταστες εικονογραφήσεις και καμία δεν ξεπερνά τις τρεις σελίδες. Κι όμως, η συγγραφέας (Φαίη Κοκκινοπούλου) καταφέρνει να συμπυκνώσει σε αυτές τις λίγες γραμμές το νόημα που θέλει. Η αφήγηση είναι απλή, με αρχή που εκκινεί από μικρά και πολλές φορές ασήμαντα γεγονότα της καθημερινότητας, μέση που αποτελεί αναγκαίο συμπλήρωμα και ρέει φυσικά χωρίς να προβληματίζει τον αναγνώστη, και τέλος. Τέλος κάποιες φορές αναμενόμενο, βγαλμένο από τη ζωή. Κάποιες άλλες απρόβλεπτο, πάντα όμως πνευματώδες, που θα αναγκάσει τον αναγνώστη – όσο κι αν έχει μάθει να αντιστέκεται – να σκεφτεί.
Άλλωστε, από τη σκέψη ξεκινάνε όλα, όπως και οι συνειρμοί για αυτές τις ιστορίες. Γράφτηκαν για να αποτελέσουν τροφή για τη σκέψη, απαραίτητο λίπασμα για το μυαλό, που κατακλύζεται καθημερινά από τα ζιζάνια της υπέρ και πάρα – πληροφόρησης. Η συγγραφέας στηλιτεύει κάποιες παθογένειες της σημερινής κοινωνίας, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα πρότυπα, τα οποία οδηγούν σε προβληματικές συμπεριφορές. Με τα σκίτσα της δείχνει ότι καμιά φορά ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα παραπάνω από χρώματα, βίδες, κουμπιά, κλειδιά, ζάρια, χάπια, αποτσίγαρα… Γι’ αυτό και ο τίτλος του βιβλίου επιλέχθηκε προσεκτικά μεταξύ των περισσότερων ιστοριών και δεν είναι άλλος από… την εξαπάτηση.
---
Αγγελική
Comments