Ζωγραφίζοντας κουτάκια.
Ποτέ δεν είχα ταλέντο στα σκίτσα και τη ζωγραφική και πέρα απο το καλλιτέχνημα του κύβου με τα τετράγωνα και τις γραμμές που τον κάνουν τρισδιάστατο (λαλαα), η παραγωγή της τέχνης μου περιορίζεται σε μουτζουροσπειροειδές σβήσιμο ανορθόγραφων λέξεων, συνεχόμενη γραμμή που κόβει τον εαυτό της πολλές φορές μέχρι να φτάσει στην αρχή της. Καθώς και μακροσκελή δέντρα γνώσης με κουφάλες για φιλοξενία κούφιων μυαλών και φύλλα ως γνωστικά κεκτημένα σε χρώμα μπλε, που γίνονται ένα με τον ουρανό. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν γιατί γράφω για τις ζωγραφιές μου. Α! Τα κουτάκια μωρέ! Από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές επιτυχίες μου.
Μου είπαν ότι μερικοί ζωγραφίζουν τέτοια και στο μυαλό τους, νοερά. Προχωρημένοι άνθρωποι, ευφυείς! Όχι σαν και μένα που παλεύω στο χαρτί. Συνεχίζω…
Λένε ότι μέσα βάζουν ανθρώπους και κάποια χαρακτηριστικά τους και αναμνήσεις με αυτούς και σκέψεις νέες και παλιές και ονειροπαρμένες και μουτζούφλικες νοητικές εικόνες, διαστρεβλωμένες από γνωσιακές μεροληψίες του εαυτού τους. Σε γενικές γραμμές, αυτά άκουσα. Με συγχωρείτε αν ξεχνάω κάτι. Αντιλαμβάνομαι οτι οι νοητικές διεργασίες του ανθρώπου είναι πολύπλοκες και υπερεκτιμώ την κατασκευή νοητικών κουτιών αλλά εγώ αδυνατώ να τα φτιάξω. Κάποιο εμπόδιο στην ευφυή νοημοσύνη μου; Λάθος υπολογισμός στις διαστάσεις; Δείλιασα να δημιουργήσω;
Μετά από κόπο έφτιαξα ένα. Τέλειες διαστάσεις, τρυπούλες για να παίρνει ο εγκλειόμενος αέρα, δεν ξέρω αν έφτιαξα άνοιγμα. Δεν πειράζει, αυτό διορθώνεται. Λοιπόν, λίγο πριν το πιο σπουδαίο επίτευγμα της καλλιτεχνικής μου πορείας, σκέφτηκα ότι έπρεπε να ζωγραφίσω νοητικά το εσωτερικό του κουτιού. Έβαλα ένα κορίτσι με γυαλιά, ψιλοξανθό, μικροσκοπικό και με καρό πιτζάμες. Το ζωγράφισα να ζωγραφίζει κουτιά μέσα στο κουτί. Και έμπαινε όλο και πιο μέσα μέχρι να γίνει το μικρότερο ανθρωπάκι στη νεοσύστατη μπάμπουσκα κουτιών. Όσο πήγαινε πιο μέσα, ενθουσιαζόταν και ξεχνούσε να ανοίγει τρύπες στα κουτιά. Έβλεπε το καρό παντελονάκι της πυτζάμας και την μύτη της να μικραίνουν. Το ίδιο και το μολύβι της. Δεν άντεξε να γίνει μικρή και οριακά αντιληπτή σε ένα κουτί τόσο μικρό και τότε συνειδητοποίησε πως η μύτη του μολυβιού της είχε σπάσει.
Τότε ακολούθησε μια όπισθεν διαδρομή. Με μια γόμα έσβησε τα κουτιά μέσα στο κουτί (ευτυχώς είχε πάρει μαζί την κασετίνα της!). Άνοιξε ένα άνοιγμα στο αρχικό κουτί και βγαίνοντας, το έσβησε και αυτό. Έπειτα έξυσε το μολύβι της και ζωγράφισε ένα κύκλο, μια υδρόγειο σφαίρα με ωκεανούς που χύνονται στο διάστημα. Μπήκε μέσα και δεν σταμάτησε ποτέ να κινείται.
Οπότε… Δεν ξέρω ακόμη πού στέκεσαι, δεν ξέρω αν θα βοηθήσει να στέκεσαι κι εσύ εκτός κουτιών όπως εγώ, σε σφαίρες που ποτέ δεν τελειώνουν. Ξέρω μόνο ότι κάπως έτσι απέκτησα ταλέντο στη ζωγραφική και τώρα ζωγραφίζω όμορφες μουτζούρες, σπειροειδείς και μη. Κατάλαβα ότι στα κουτιά δεν έχω ταλέντο. Ωστόσο, τα θαυμάζω, έτσι όπως ξεπηδάνε νοερά από περαστικούς στο δρόμο, συμπλέγματα και μπάμπουσκες κουτιών. Όταν, με τη μηχανική μου κίνηση φτιάχνω τα γυαλιά μου και τα στερεώνω καλά στη μύτη μου, αυτά χάνονται.
Comments