Γύριζε τον κόσμο αναζητώντας ερεθίσματα. Έβλεπε ποίηση σε κάθε γωνιά. Πώς θα μπορούσε να μείνει στο σπίτι και να περιοριστεί πίσω από μία κλειστή πόρτα; Η έμπνευση ερχόταν κάθε μέρα κι από κάτι διαφορετικό, βίωμα προσωπικό ή απομακρυσμένο. Γι’ αυτό ζούσε την κάθε στιγμή· το υλικό της ποίησής του.
Γύριζε στον κόσμο όσα ο κόσμος του πρόσφερε. Τα μετέτρεπε σε λέξεις, τα έβαζε στο χαρτί, έσβηνε και έγραφε και έσκιζε και πέταγε σελίδες, μέχρι να δει στο χαρτί όσα έβλεπε γύρω του. Γυναίκες να περπατούν ανάλαφρα με το κεφάλι ψηλά, κι ας κουβαλάνε ψώνια και έγνοιες, σακούλες με απορρίμματα και όνειρα που προορίζονται για ανακύκλωση. Άνδρες στον δρόμο προς τον ήλιο, που αψηφούν την κίνηση και απολαμβάνουν τη διαδρομή. Παιδιά με μάσκες πάνω από τα χαμόγελά τους, με πέπλο γύρω από την ψυχή τους κι αστείρευτη ενέργεια να πηγάζει από μέσα τους.
Γύριζε επειδή ήταν ελεύθερος. Πάντα έτσι ήταν, ποτέ του δεν περιορίστηκε. Γιατί τα δεσμά μας τα δημιουργούμε οι ίδιοι. Ένας ποιητής όμως δεν μπορεί να είναι δέσμιος. Η ψυχή ταξιδεύει, τα όνειρα δεν σβήνουν το πρωί και το φως του ήλιου σημαίνει ελπίδα. Κάθε μέρα μεταφράζεται σε ελπίδα, έστω κι αν ο ήλιος παίζει κρυφτό με τα σύννεφα.
Άλλωστε, ποτέ του δεν φοβήθηκε τη νύχτα. Πολλές φορές μάλιστα, έκλεινε τα μάτια του, δημιουργώντας τεχνητό σκοτάδι. Τον βοηθούσε να συγκεντρώνεται, να οραματίζεται την κατάλληλη αλληλουχία γραμμάτων και να βλέπει τις λέξεις να ζωντανεύουν μπροστά του, σαν σε όνειρο. Σκάρωναν παιχνίδια και έστηναν τρελούς χορούς, μέχρι που σωριάζονταν σε μια κενή σελίδα του τετραδίου του. Πόσο του άρεσε να απομνημονεύει τα ποιήματά του και να προσθέτει κάθε βράδυ μια στροφή, εξασκώντας όλο και περισσότερο το μυαλό του...
Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν έβαζε τελεία σε ένα ποίημα την ίδια μέρα που έγραφε το πρώτο κεφαλαίο γράμμα του. Θεωρούσε ότι κάθε πράγμα είχε τους δικούς του ρυθμούς, τον δικό του κύκλο ζωής. Η μέρα 24 ώρες, το ποίημα περισσότερες. Μπορεί να μην έφτανε ποτέ στην ενηλικίωση, αλλά να παρέμενε για πάντα στην ανατολή του. Επίσης, άλλα ποιήματα, κατά τη γνώμη του, είναι θνητά, η ζωή τους ταυτίζεται με τη ζωή του ποιητή. Άλλα ποιήματα είναι θνησιγενή, γεννιούνται για να πεθαίνουν ή πεθαίνουν πριν γεννηθούν. Άλλα ποιήματα, πάλι, είναι αιώνια, προορισμένα να τριγυρνούν στο μυαλό των ανθρώπων της μιας γενιάς μετά την άλλη. Εκείνος αυτά τα ποιήματα θαύμαζε, κι ας ξετρύπωνε συνεχώς και κάποια που ακόμα ψυχορραγούσαν, κι ας μην τελείωνε ποτέ τα δικά του ποιήματα, για να μην ακολουθήσουν τη μοίρα των θνησιγενών.
Λίγο πολύ αυτά κατάλαβα για τον πλανόδιο ποιητή, χωρίς ποτέ να του μιλήσω.
---
Αγγελική
Comments