Μου αρέσουν τα αρχετυπικά τρίπτυχα, με ελκύουν, με ερεθίζουν.
Ο Αδάμ, η Εύα, ο όφις
Ο Πατήρ, ο Υιός, το Άγιο Πνεύμα
Ο Παράδεισος, ο Άγιος Πέτρος, τα Χερουβείμ
Αλλά και πιο σύγχρονα.
Η Θέση, η Αντίθεση και η Σύνθεση.
Το Εγώ, το Υπερεγώ και το Αυτό.
Οι Τρεις Χάριτες.
Το τρίο στούτζες.
Μια κάποια μαγεία υπάρχει στα τρίπτυχα.
Κλιμακώνουν το λόγο, τα επιχειρήματα, το συναίσθημα.
Κι ύστερα αποκτούν δομή, στόχο, εξουσία.
Μεταχειρίζονται περίεργους τρόπους, γίνονται αξέχαστα, γίνονται σήμερα αναφοράς στη ζωή σου.
Μπερδεύονται με το πραγματικό, το φανταστικό, το φαντασιακό,
σκαρώνουν απίστευτες ιστορίες που όμοιες δεν έχεις ξανασυναντήσει.
Με τρίπτυχα σκέφτομαι, με τρίπτυχα γράφω, με τρίπτυχα μιλάω.
Είναι το μοναδικό μου μέτρο, για να μην τρελαθώ στον απεριόριστο και απειροελάχιστο κόσμο.
Εγώ βρήκα τον τρόπο, εσύ να προσέχεις.
---
Αλίκη
Comments