Αναστροφή

Περπατούσα στον δρόμο με την παρέα μου, πήγαινα στη σχολή, διάβαζα στο αναγνωστήριο. Μαζευόμασταν σε σπίτια, πίναμε το ρόφημά μας σε καφετέριες, βλέπαμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας από κοντά. Έδινα αγκαλιές, διένυα χιλιόμετρα, ασχολούμουν ενεργά με τα χόμπι μου. Δεν θεωρούσα φυσιολογικό να βλέπω τόσα περιπολικά στη γειτονιά μου, δεν φοβόμουν να είμαι πάνω από μια ώρα έξω από το σπίτι, δεν ανησυχούσα για το αν μου ταιριάζει η φόρμα που – αναγκαστικά – φοράω.

Αυτές είναι όμως πραγματικά οι αλλαγές στη ζωή μας; Κι αν ναι, γιατί να τις βλέπουμε από την αρνητική τους όψη; Αν οδηγούσα, θα το έπαιρνα αλλιώς. Αναστροφή. Κι αφού στη ζωή μου εγώ είμαι καπετάνιος, θα γυρίσω το τιμόνι.

Περπατάω στο δρόμο με ένα φίλο μου τη φορά. Όποιον μένει σε ακτίνα λίγων χιλιομέτρων. Κάτι είναι κι αυτό. Παρακολουθώ διαδικτυακά μαθήματα. Ο καθηγητής είναι στην οθόνη μου, δεν θα χάσουμε το εξάμηνο. Κάτι είναι κι αυτό. Διαβάζω στο γραφείο μου, στο κρεβάτι, στον καναπέ. Η γνώση βρίσκεται παντού, περιτριγυρίζομαι από βιβλία. Κάτι είναι κι αυτό.

Μένω σπίτι, αλλά έχω την οικογένειά μου. Αντιμετωπίζουμε τα πάντα μαζί. Πολύ πιο σημαντικό από το κάτι. Πίνω ακόμα το ρόφημά μου. Έχω τρόφιμα, νερό, ρεύμα. Όλες μου οι βασικές ανάγκες αντιμετωπίζονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Πολύ πιο σημαντικό από το κάτι. Οι άνθρωποι που με θεωρούν δυο φορές παιδί τους ζουν. Έστω οι τρεις από αυτούς. Μαθαίνω νέα τους και θα τους ξαναδώ. Πολύ πιο σημαντικό από το κάτι.

Οι αγκαλιές είναι εικονικές, αλλά η αγάπη υπάρχει. Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το συναίσθημα. Προσπαθώ να μην το ξεχνάω. Οι μετακινήσεις μου έχουν μειωθεί αισθητά, αλλά βρίσκω τρόπους να διανύω χιλιόμετρα. Περπατάω, τρέχω, κάνω ποδήλατο, εξερευνώ την περιοχή μου και δίνω την ευκαιρία στο περιβάλλον να αναπνεύσει. Το χρειάζεται πιο πολύ από εμένα. Προσπαθώ να μην το ξεχνάω. Ασχολούμαι πιο ενεργά με τα χόμπι μου από ποτέ. Ο ελεύθερος χρόνος μου πολλαπλασιάστηκε. Στο χέρι μου είναι να τον αξιοποιώ. Προσπαθώ να μην το ξεχνάω.

Τα περιπολικά βρίσκονται στον δρόμο για να εξασφαλίσουν ότι τα μέτρα θα τηρηθούν, ώστε να παραμείνουμε όλοι υγιείς. Θέλουμε να εξαφανιστούν, αλλά δεν είμαστε ικανοί να ακολουθήσουμε από μόνοι μας τους κανόνες. Ας το σκεφτούμε αυτό. Οι περιορισμοί έχουν τεθεί για κάποιο λόγο. Η χώρα μας αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση καλύτερα από πολλές άλλες. Μήπως θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες; Ας το σκεφτούμε αυτό. Η εμφάνιση είναι ένας τρόπος εκδήλωσης της προσωπικότητάς μας, αλλά παράλληλα και ένας τρόπος εξυπηρέτησης της ματαιοδοξίας μας. Γιατί δεν νιώθουμε άνετα με τις φόρμες μας, που άλλωστε είναι σχεδιασμένες να εξυπηρετούν αυτόν ακριβώς τον σκοπό; Ας το σκεφτούμε αυτό.

Μήπως, κλεισμένοι κυριολεκτικά και μεταφορικά στον μικρόκοσμό μας, δεν βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα; Μήπως ο ιός δεν είναι τόσο παθογόνος τελικά; Για όσους φυσικά βρίσκονται απρόσβλητοι, στην άνεση του σπιτιού τους και με μια δουλειά να τους περιμένει. Όλοι αυτοί – εμείς – είναι που πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε ως ευκαιρία να μάθουμε να αρκούμαστε στα λίγα, να ξεχωρίζουμε τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, να κρατάμε στην πρώτη θέση τα σημαντικά και να σκεφτόμαστε βαθιά και ποιοτικά. Ο κορονοϊός μπορεί να καταστρέψει τον άνθρωπο, αλλά μπορεί παράλληλα να τον βοηθήσει να γίνει περισσότερο Άνθρωπος. Το πηδάλιο είναι στο χέρι του.