top of page

«Ανήσυχο παιδί»: για την Παγκόσμια Ημέρα Χορού

Δεν μπορώ να θυμηθώ τα πρώτα μου βήματα, πόση ώρα κατάφερα να κρατήσω την ισορροπία μου ή πόσο περήφανοι ήταν οι γονείς μου για αυτό. Δεν υπάρχει καν βίντεο. Και δεν φταίει το ότι ήμουν πολύ μικρή για να το θυμηθώ. Γιατί λίγο μετά ξεκίνησα να χορεύω. Από τα πρώτα μου βήματα στο χορό έχω ξεκάθαρες αναμνήσεις. Θυμάμαι πόση ώρα κράτησα την ισορροπία μου, πόσες προσπάθειες χρειάστηκαν για να το καταφέρω και πόσα χειροκροτήματα κέρδισα. Φυσικά και υπάρχει βίντεο. Πολλά βίντεο, τα οποία παίζουν πολύ πιο συχνά στο κεφάλι μου απ’ ότι στην τηλεόραση.

Αμφιβάλλω βέβαια ότι η σειρά ήταν όντως αυτή. Δεν υπάρχουν βίντεο από τα υπερηχογραφήματα, αλλά υποψιάζομαι πως με τον τρόπο μου χόρευα στην κοιλιά, στην κούνια, στον ύπνο μου. «Ανήσυχο παιδί», έλεγαν οι μεγάλοι. Περισσότερο καλλιτεχνικό πνεύμα, θα έλεγα εγώ. Πώς να κρατήσεις σε έναν περιορισμένο χώρο μια ψυχή που έχει γεννηθεί για να χορεύει;

Αυτό το ερώτημα κατατρύχει αυτές τις μέρες όλους τους χορευτές. Επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, καθηγητές ή μαθητές, μικροί ή μεγάλοι, όλοι ψάχνουν την απάντηση σε αυτή την κατάσταση που τους κρατά μακριά από στούντιο, σχολές χορού και θεατρικές σκηνές. Και ομολογουμένως δεν είναι εύκολο. Αλλά τη δύναμη και την αντοχή που έχουν χτίσει με τον χορό, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του μυαλού τους, την οξυδέρκεια του πνεύματος και την ευλυγισία του σώματος, όλα αυτά εξακολουθούν να τα χρησιμοποιούν και να τα κατευθύνουν προς όφελος όλων μας.

Σε όλους τους καλλιτέχνες που εξακολουθούν να παλεύουν οφείλω προσωπικά πάρα πολλά. Την μουσική που συνοδεύει όλες μου τις δραστηριότητες, τα βιβλία που με συντροφεύουν σε κάθε στιγμή θλιβερής μοναξιάς και απαραίτητης μοναχικότητας, μα πάνω απ’ όλα το χορό. Αυτόν που ξεπηδά από την ψυχή μου και αποτελεί το έναυσμα να βγω στον δρόμο και να ζωγραφίσω νοητά κάθε είδους σχήματα στο έδαφος και τον ουρανό, αυτόν που διατηρεί το σώμα μου σε εγρήγορση και μετατρέπει κάθε ερέθισμα σε κίνηση, αυτόν που με χτυπά σαν κεραυνός και παράλληλα με γειώνει, προστατεύοντας με.

Δεν θα μπορούσα λοιπόν αυτή τη μέρα, που έχει καθιερωθεί διεθνώς ως η Ημέρα του Χορού, να μην εκφράσω και εγώ την ευγνωμοσύνη μου τόσο ως προς την ίδια την τέχνη και τους εκπροσώπους της, όσο και ως προς τους δασκάλους μου. Ήταν αυτοί που με καθοδήγησαν ήδη από τα πρώτα μου βήματα, μου μετέδωσαν την αγάπη για τον χορό σαν σε αναμμένη δάδα και μου δημιούργησαν αναμνήσεις που θα κουβαλάω μέσα μου για την υπόλοιπη ζωή μου. Εξακολουθούν να είναι αυτοί που με ενθαρρύνουν, ώστε κανένα βήμα μου να μην είναι το τελευταίο, αυτοί που κρατάνε αναμμένη τη δάδα ακόμα και τώρα με διαδικτυακά μαθήματα, αυτοί που συνεχίζουν να μου μαθαίνουν πως τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή καμιά φορά λέγονται μόνο με τη γλώσσα του σώματος.

Υ.Γ.: Συνεχίστε να χορεύετε με την ψυχή σας, αλλά κυρίως, για την ψυχή σας.

Commentaires


bottom of page