Κατακλύζομαι από αναμνήσεις. Γεμίζω το δωμάτιό μου με φωτογραφίες, κρατώντας έτσι πολλές στιγμές απτές, σχεδόν ζωντανές. Έρχομαι καθημερινά σε επαφή μαζί τους. Τις κοιτάζω και αναπολώ, αναδημιουργώ στο μυαλό μου όσα έχω ζήσει και προς στιγμήν είναι σαν να μην έχω περάσει τίποτα δύσκολο. Περιτριγυρίζομαι άλλωστε από χαμόγελα, από καλές στιγμές, από φίλους και οικογένεια, όλοι ευτυχισμένοι, ενωμένοι και ξέγνοιαστοι.
Συνεχώς εξελίσσουμε τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να εντυπώσουμε τις στιγμές της ζωής μας. Τοποθετώντας τον εαυτό μου σε παλαιότερη εποχή, οριακά δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη αυτή των ανθρώπων, αν και καταλήγω ότι είναι έμφυτη. Οι φωτογραφίες δεν είναι τίποτε άλλο από μονιμοποίηση του αντικατοπτρισμού μας τη δεδομένη στιγμή. Ένας καθρέφτης που δεν σπάει, δεν μεταβάλλεται, αλλά στέκεται αγέρωχος μπροστά μας, έστω και μετά από χρόνια, έστω κι αν το είδωλό μας έχει αλλάξει.
Το παραδέχομαι, χάνομαι στο χαμόγελό μου, παρατηρώ το χρώμα των ματιών μου ανάλογα με τον φωτισμό και προσπαθώ να αποφασίσω σε κάθε φωτογραφία αν μοιάζω περισσότερο στη μαμά ή στον μπαμπά μου. Βάζω σε παράθεση τον εαυτό μου στην ίδια φάση, χρονιά με τη χρονιά, και ψάχνω να εντοπίσω την εξέλιξη. Ανατρέχω σε όσα έχουν αλλάξει, ξεχωρίζω όσα καλώς έχουν παραμείνει ίδια και με κάθε φευγαλέα ματιά υπενθυμίζω στον εαυτό μου όσα εξακολουθώ και θέλω να αλλάξουν.
Ώρες ώρες, σκέφτομαι να κατεβάσω τα κάδρα, να κρύψω τις κορνίζες, να τοποθετήσω τις σκόρπιες φωτογραφίες σε άλμπουμ, να ξεκολλήσω τις πολαρόιντ που βρίσκονται όπου κι αν στρέψω το βλέμμα και να τις καταχωνιάσω σε κάποιο συρτάρι. Κάτι όμως διαρκώς μου λέει να μην το κάνω. Θες ότι προσπαθώ να διατηρήσω ακέραιο το παιδικό μου δωμάτιο, άφθαρτη τη μνήμη μου και ζωντανά όλα μου τα βιώματα; Θες ότι δεν εμπιστεύομαι την ικανότητα που αυτά έχουν να εντυπώνονται μέσα μου χωρίς να χρειάζονται διαρκώς ανανέωση; Θες ότι η σχέση μου με τον χρόνο είναι περίεργη και κάνω τα αδύνατα δυνατά για να τον αποφύγω, στην προσπάθειά μου να τον κατανοήσω; Όλα μαζί και τίποτα από αυτά. Η ζωή άλλωστε δεν είναι τίποτε άλλο από συλλογή αναμνήσεων, έκφανση των οποίων είναι οι φωτογραφίες.
Το μυστικό ίσως είναι να μην κρύβομαι πίσω από το είδωλό μου, να μην φοβάμαι να το μεταβάλλω, να το αλλοιώσω, να το τσαλακώσω, να το σκίσω και να το πετάξω στα σκουπίδια αν χρειαστεί. Να βγαίνω έξω, με νέα ορμή κάθε μέρα, και να κυνηγώ τα βιώματα, αυτά που θέλω να συλλέγω για τις φωτογραφίες μου. Αν όντως αυτό είναι το μυστικό, δεν θα το πω πουθενά.
Comments