Υπάρχω

Όταν ακούω το όνομά μου ή το βλέπω κάπου γραμμένο, όταν κάποιος μου απευθύνεται ή με φωνάζει από μακριά, υπάρχει πάντα αυτή η στιγμή, που αναρωτιέμαι αν είμαι όντως εγώ αυτή που πρέπει να απαντήσει. Είναι τότε που συνειδητοποιώ ότι έχω κι εγώ υπόσταση, και με αντιλαμβάνονται τα άλλα άτομα ως άτομο, ως ολότητα.

Όταν με παίρνουν αγκαλιά, τότε καταλαβαίνω ότι έχω σώμα. Νιώθω την ζεστασιά σε κάθε σημείο του κορμιού μου, τις κοιλότητες των δύο σωμάτων να εφαρμόζουν και τη ζωή να μεταφέρεται από το ένα στο άλλο. Μέχρι πριν δεν αντιλαμβανόμουν ότι κάθε σπιθαμή μου έχει ενέργεια, ότι κάθε κομμάτι μου μπορεί να πυροδοτηθεί από το αίμα που κυλά στις φλέβες κάποιου άλλου.

Όταν τα χείλη μου ενώνουν με κάποια άλλα χείλη, αισθάνομαι όλη μου τη σκέψη να συγκεντρώνεται εκεί. Ξεχνώ κάθε προβληματισμό και ο χρόνος λειτουργεί επιτέλους προς όφελός μου. Κλείνω τα μάτια αλλά έτσι βλέπω πιο καθαρά στην ψυχή μου, τα συναισθήματα με κυριεύουν αλλά έτσι γνωρίζω καλύτερα ποια είμαι.

Μέχρι να βρω τον εαυτό μου σε κάθε άκουσμα του ονόματός μου, σε κάθε αγκαλιά και σε κάθε φιλί, περνούν μερικά αρκετά ανησυχητικά δευτερόλεπτα. Η συνειδητοποίηση όμως δεν έρχεται σε αυτά τα δευτερόλεπτα, αλλά μετά, όταν καταλαβαίνω ότι για να βρω τον εαυτό μου πρέπει πρώτα να τον έχω χάσει. Και το χειρότερο είναι ότι μετά αμφιβάλλω ότι ίσως δεν τον έχω βρει ποτέ. Κάτι που μπορεί και να είναι η αλήθεια.