Το παράδοξο του χρόνου

Είναι κάποιες μέρες, που στο τέλος τους είσαι κουρασμένος, τα μάτια σου κλείνουν και το σώμα σου είναι έτοιμο να παραδοθεί στον ύπνο, αλλά παρόλα αυτά, δεν θέλεις να επιτρέψεις κάτι τέτοιο στον εαυτό σου, γιατί γνωρίζεις ότι αυτό θα σημάνει το τέλος της ημέρας. Αυτές οι ημέρες συνήθως είναι τόσο γεμάτες, που θες να τις παρατείνεις γιατί πιστεύεις ότι ακόμα και το τελευταίο δευτερόλεπτο, κάτι ακόμα μπορεί να συμβεί, κάτι απροσδόκητο, κάτι χαρούμενο ή κάτι στενάχωρο ή και τα δυο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η υπερένταση που νιώθεις όταν πέφτεις στο κρεβάτι, υπερένταση που ναι μεν δεν αφήνει το σώμα σου να ξεκουραστεί, αλλά δίνει την ευκαιρία στο μυαλό σου να σκεφτεί. Πολύτιμος αυτός ο χρόνος της περισυλλογής, γιατί πιθανότατα δεν θα τον βρεις την επόμενη μέρα, όταν ένας νέος κύκλος θα ανοίξει με την ανατολή του ηλίου και θα παρασυρθείς από τα καθημερινά καθήκοντα. Είναι υπέροχο με πόσα πολλά πράγματα μπορείς να γεμίσεις τη μέρα σου, πόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους μπορείς να συναναστραφείς και πόσα χαμόγελα μπορείς να μοιράσεις. Ωστόσο πολλές φορές νιώθουμε ότι ο χρόνος δεν μας φτάνει. Παράδοξο, αλλά λογικό ταυτόχρονα. Ας αξιοποιήσουμε λοιπόν καλύτερα τουλάχιστον αυτόν τον χρόνο της περισυλλογής, το δώρο που μας περιμένει στο τέλος μιας γεμάτης μέρας, για να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το παράδοξο, ή, έστω, να φροντίσουμε ώστε η ζυγαριά να γέρνει φορτωμένη από μέρες γεμάτες και όχι άδειες και απαισιόδοξες.