Στο απέναντι παράθυρο ένα φως ανάβει και σβήνει διαρκώς. Το βλέπω με την άκρη του ματιού μου, μα όταν προσπαθώ να εστιάσω δεν είναι εκεί. Αφοσιώνομαι σε αυτό, μα περνούν πολλά λεπτά που δεν σημειώνεται καμία αλλαγή. Πάω να κοιμηθώ στο μουσκεμένο από τα δάκρυα μαξιλάρι μου, αλλά σχεδόν αμέσως ξεκινά να τρεμοπαίζει το ίδιο φως, όπως τρεμοπαίζει και η καρδιά μου.
Σχεδόν το ακούω να μου μιλά. Στην αρχή ψιθυρίζει τις ατέλειές μου, μα καταλήγει να φωνάζει τα ελαττώματά μου. Με πληγώνει, μα συνεχίζει. Τα μάτια μου πασχίζουν να προσαρμοστούν στις αυξομειώσεις του, αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται, δεν το αναγνωρίζει. Όταν προσπαθώ να πλησιάσω, το φως δυναμώνει τόσο, ώστε με τυφλώνει. Γίνεται προβολέας και στοχεύει τους προβληματισμούς μου, διογκώνοντάς τους. Λαμβάνει θέση στο κέντρο των ενδιαφερόντων μου, μα όσο χρόνο κι αν περνώ κοντά του, δεν το εκτιμά. Στο τέλος μου ρουφά όλη την ενέργεια, σαν ετερόφωτο αστέρι που μόνο εις βάρος μου μπορεί να λάμψει.
Στο απέναντι παράθυρο το φως έσβησε. Κοιτάω προς τα εκεί μα δεν βλέπω τίποτα. Αφοσιώνομαι σε αυτό, μα ξέρω ότι δεν θα δω καμία αλλαγή. Πάω να κοιμηθώ, και νιώθω το μαξιλάρι μου ζεστό να ακουμπά το μάγουλό μου. Τα δάκρυά μου στέρεψαν, αλλά η καρδιά μου εξακολουθεί να τρεμοπαίζει, πλέον όμως στον δικό της ρυθμό. Το φως δεν την επηρεάζει πια.
Νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, λαμβάνω αποφάσεις για μένα και διαλέγω τον πιο σύντομο δρόμο για να πετύχω τον στόχο μου, την ευθεία. Ακολουθώ το δικό μου αυτόφωτο αστέρι, που στέκει αγέρωχο στη μέση του γαλαξία για να μου δείχνει τον δρόμο. Όταν χάνομαι, καταλαβαίνω ότι αυτό συνέβη επειδή κοιτούσα πολύ ώρα κάτω, ή επειδή κάποιο άλλο αστέρι μου τραβούσε την προσοχή. Οποιοδήποτε άλλο αστέρι όμως λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, ειδικά όταν είναι ετερόφωτο, ευκαιριακό, δόλιο, όταν παγιδεύεται στο απέναντι παράθυρο και σου ασκεί ελκτική δύναμη για να εγκλωβιστείς μαζί του.
Στο απέναντι παράθυρο ένα φως άναβε και έσβηνε διαρκώς. Το έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, μα όταν προσπαθούσα να εστιάσω δεν ήταν εκεί. Αφοσιωνόμουν σε αυτό, μα περνούσαν πολλά λεπτά που δεν σημειωνόταν καμία αλλαγή. Πήγαινα να κοιμηθώ στο μουσκεμένο από τα δάκρυα μαξιλάρι μου, αλλά σχεδόν αμέσως ξεκινούσε να τρεμοπαίζει το ίδιο φως, όπως τρεμόπαιζε και η καρδιά μου.
Από εδώ και πέρα θα ψάχνω για αστέρια που να ολοκληρώνουν τον αστερισμό μου και να μου ασκούν ελκτική δύναμη διαρκώς προς τα πάνω.
コメント