Ο ήχος της ζωής μας είναι ένα ρολόι. Δεν χτυπά με τον δικό μας ρυθμό. Δεν ακολουθεί τους χτύπους της καρδιάς μας. Ο μετρονόμος είναι στο 60. Μονίμως. Δεν σταματάμε ποτέ, δεν ακούμε τις εσωτερικές μας φωνές που σχεδόν ουρλιάζουν τις ανάγκες μας. Λειτουργούμε σύμφωνα με ό,τι μας επιβάλλεται.
Η καθημερινότητά μας ακολουθεί την ίδια διαδρομή. Ξυπνάμε την ίδια ώρα, κοιμόμαστε με το ίδιο πλευρό, τρώμε στην ίδια θέση του τραπεζιού. Διαβάζουμε – αν διαβάζουμε – τους ίδιους συγγραφείς, ενώ έχουν γραφεί καταπληκτικά κείμενα σε κάθε απομακρυσμένη γωνιά του κόσμου. Δεν πιάνουμε στα χέρια μας καμία ποιητική ανθολογία, γιατί κάθε ποίημα απαιτεί σκέψη, δημιουργεί συναισθήματα με τα οποία δεν είμαστε έτοιμοι να έρθουμε αντιμέτωποι.
Ακούμε μουσική από τους ίδιους καλλιτέχνες, περιμένουμε πότε θα βγάλουν καινούργιο τραγούδι, ενώ παράλληλα τόσοι μουσικοί αδημονούν να τους ανακαλύψουμε. Οι φωνές τους μας περιτριγυρίζουν, αλλά δεν δίνουμε σημασία. Πόσες φορές δεν έχουμε γυρίσει την πλάτη μας σε μουσικούς του δρόμου; Πόσες φορές δεν θεωρήσαμε ενοχλητική την παρέα που τραγουδά γύρω από μια κιθάρα σε ένα πάρκο; Πόσες φορές προτιμήσαμε να αγοράσουμε το καινούργιο κινητό ή κάποιο ακριβό ρούχο, θυσιάζοντας μια συναυλία;
Δικαιολογίες υπάρχουν πάντα. «Δεν έχω ψιλά», εννοώντας: «Μου φτάνουν μόνο για τον καφέ μου». «Ήρθα να απολαύσω την ησυχία», ενώ ουσιαστικά οι φωνές της παρέας ίσα που καταφέρνουν να ακουστούν πάνω από τις κόρνες και τα μαρσαρίσματα. «Η τέχνη είναι υπερεκτιμημένη», το iPhone όμως όχι;
Ο μόνος τρόπος να βρεθεί πραγματική ησυχία, είναι να σταματήσει να χτυπά τόσο μονότονα το ρολόι που έχει εγκατασταθεί μέσα μας. Να αντικατασταθεί από την καρδιά μας, οι χτύποι της οποίας δεν είναι τόσο εκκωφαντικοί και αφήνουν στα αυτιά μας το περιθώριο να ακούσουν τις εσωτερικές μας ανάγκες. Ικανοποιώντας τες, θα πάψουν σταδιακά να ουρλιάζουν. Θα είναι πλέον αυτές που θα διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας. Καθιστώντας την κάθε μέρα διαφορετική από την προηγούμενη.
Κι αυτό εξαρτάται από τις πράξεις μας. Άσε αυτό το ευρώ που κουδουνίζει στην τσέπη σου στην ανοιχτή θήκη, κι ας μην πιείς καφέ εκείνη την ημέρα. Το συναίσθημα που δημιουργούν οι καλές πράξεις δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την καφεΐνη. Πλησίασε την παρέα και τραγούδα μαζί της. Άσχετα αν έχεις καλή φωνή ή όχι. Μπορεί να μην αποκτήσεις φαν κλαμπ, αλλά θα συλλέξεις σίγουρα όμορφες εμπειρίες και πολύ πιθανόν να δημιουργήσεις καινούργιες φιλίες. Πήγαινε σε εκείνη την συναυλία, κι ας μην έχει το κινητό σου κάμερα τελευταίας τεχνολογίας για να απαθανατίσεις κάθε στιγμή. Άλλωστε, αυτό δεν κάνει και το μυαλό μας, αν του το επιτρέψουμε;
Ο ήχος της ζωής μας είναι ένα ρολόι, μόνο αν το αποδεχτούμε. Κλείσε λοιπόν το ξυπνητήρι και μην σηκωθείς την ίδια ώρα. Δεν χτυπά με τον δικό μας ρυθμό, γιατί δεν έχουμε ορίσει εμείς το τέμπο. Ο μετρονόμος είναι στο 60. Μονίμως. Επειδή δεν έχουμε αλλάξει τις εργοστασιακές ρυθμίσεις. Δεν είναι όμως τόσο δύσκολη η αλλαγή. Ρύθμισέ τον και θα δεις. Διάβασε ένα βιβλίο από κάποιον συγγραφέα, που να μην μπορείς καν να προφέρεις το όνομά του. Άνοιξε την ποιητική ανθολογία. Όπως κρατάς αυτή, έτσι κρατάς και τη ζωή στα χέρια σου. Μην λειτουργείς λοιπόν σύμφωνα με ό,τι σου επιβάλλεται. Σπάσε το ρολόι και ζήσε.
コメント