Κάθομαι και χαζεύω τα νεκρα τοπία της διαδρομής και ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Το χαμόγελο της περιπέτειας που δεν λογαριάζει κακοκαιρία και βροχή, που θέλει να εγκατασταθεί σε αυτά για τις επόμενες μέρες. Πόθος, ανυπομονησία, απόγνωση. Φυσικά και ενθουσιασμός.
Τα εδάφη της πρώην Τσεχοσλοβακίας έχουν πλέον απογυμνωθεί από την ιστορία τους. Τα κομμουνιστικά γκαράζ λίγο έξω από τη Μπρατισλάβα, στις όχθες του Δούναβη βρίσκονται υπό κατασκευή.
Η βροχή δυναμώνει και σε όρους ελαφρότητας, το έδαφος βαραίνει. Πάνω στα τζάμια, οι δυνατές σταγόνες της βροχής ενώνονται μεταξύ τους και γίνονται σύντομοι σιδηρόδρομοι που διαλέγουν άλλες διαδρομές και προορισμούς. Κινούνται τόσο γρήγορα που χάνονται λίγα δευτερόλεπτα αφού εμφανιστούν. Ανάμεσα στις σιδηροδρομικές γραμμές της βροχής, στη διαδοχική εναλλαγή του βροχερού τοπίου, ξεχωρίζουν θολά φώτα. Μοιάζουν με παρακμιακά μπαράκια κοντά σε παλιούς σιδηροδρομικούς σταθμούς που φιλοξενούν βιαστικούς ταξιδιώτες που απαλύνουν τη δίψα τους για το υπόλοιπο της διαδρομής τους. Μα είναι απλά φώτα αυτοκινήτων.
Το βλέμμα συνεχίζει την αναζήτηση έξω από το παράθυρο και αυτή τη φορά, πέφτει στις πινακίδες. Αυτή η έμφυτη περιέργεια που έχουμε από μικρά παιδάκια να βολιδοσκοπούμε το δίπτυχο προέλευση - προορισμός των αυτοκινήτων, λες και είναι αυτό το βασικό ζητούμενο. Μια περιέργεια περισσότερη προσωπική. Σε περισυλλογή του δικού μας αμφίβολου προορισμού. Η, AL, SV και εμείς CZ τρέχουμε όλοι μαζί στον αυτοκινητόδρομο, προσπερνάμε, τρανταζόμαστε σε λακούβες και πορευόμαστε ανάμεσα σε λάσπες και όμως, συνυπάρχουμε.
Μια στιγμή να αφουγκραστούμε τις στιγμές της μέρας δεν φτάνει. Μια στιγμή στη διαδρομή προς το Guor, ο οδηγός δυνάμωσε τη μουσική. Τα ξερά κλαδιά των δέντρων αποκτούν ένα ενδιαφέρον κάτω από τη μουσική υπόκρουση. Τα βλέφαρα χαμηλώνουν, ο ήλιος έχει εξαφανιστεί.
Comments