Στην Αθήνα του χθες

Θυμάμαι που πηγαίναμε βόλτα, στην Αθήνα του χθες. Κρατιόμασταν από το χέρι, όπως μόνο εμείς ξέρουμε, κρύβοντας στο κράτημα αυτό όλα τα μυστικά του κόσμου, όλα τα μυστικά της Αθήνας του χθες. Κάθε τόσο σταματούσαμε για να μυρίσουμε ένα λουλούδι, να χαιρετήσουμε έναν περαστικό, να χαϊδέψουμε έναν σκύλο. Κάθε τόσο ερωτευόμασταν με την παραμικρή γωνιά της Αθήνας του χθες. Ερχόμασταν σε επαφή με το μέσα μας, με τους γύρω μας, μεταξύ μας. Τα βλέμματά μας συναντιόντουσαν με πλήθος άλλα στην Αθήνα του χθες.

Όταν κουραζόμασταν, βρίσκαμε το αγαπημένο μας μέρος και ξαποσταίναμε. Όλα τα μέρη τα αγαπήσαμε χθες στην Αθήνα. Με όλα μοιραζόμασταν μια ιστορία, όλα μας γνώριζαν με το μικρό μας όνομα και ήξεραν τι νούμερο παπούτσι φοράμε. Σε όλα είχαμε αφήσει το αποτύπωμα της ψυχής μας, κι όλα αυτά έγιναν μόλις χθες στην Αθήνα. Τα λουλούδια αφουγκράζονταν τις συζητήσεις μας, μας άκουγαν ακόμα κι όταν ψιθυρίζαμε, γιατί τίποτα δεν μπόρεσε να μείνει κρυφό χθες στην Αθήνα.

Στην Αθήνα του σήμερα, μια κραυγή σπάει που και που τη σιωπή. Ψάχνω απεγνωσμένα το χέρι σου, μήπως μαζί μπορέσουμε να συγκρατήσουμε τα μυστικά του κόσμου, που ολοένα χάνονται και φεύγουν, παρασυρόμενα από τον άνεμο της Αθήνας του σήμερα. Δεν περιπλανιόμαστε πια στα σοκάκια, η Αθήνα του σήμερα είναι ένας κούφιος τίτλος, κάτι απλά για να θυμίζει τις στιγμές που ζήσαμε και πάνε.

Όλο κουραζόμαστε, σήμερα στην Αθήνα. Δεν ψάχνουμε μέρος για να ξαποστάσουμε, αλλά για να κρυφτούμε. Ποιος είναι αυτός που διαρκώς μας κυνηγάει, ακοίμητος φρουρός σήμερα στην Αθήνα; Θέλω μόνο να ποτίσω τα λουλούδια, να μην μαραθούν. Αλλιώς, ποιο κλαδί θα είναι πάντα πρόθυμο να σηκώσει το βάρος της ψυχής μας, σήμερα στην Αθήνα, αν όχι το κλαδί του λουλουδιού;

Μακάρι να ξέραμε τι θα γινόταν αύριο στην Αθήνα, για να μας δώσει κουράγιο. Μα για πόσο πια θα οραματιζόμαστε την Αθήνα του αύριο, κλείνοντας τα μάτια στο τώρα;