Πιθανότατα κατάφερες να κοιμηθείς, αλλά εμένα το μυαλό μου τρέχει… Σκέψεις παντού δίχως συνοχή, δίχως νόημα, παλεύουν διαρκώς να διαφύγουν χωρίς κάποια διέξοδο. Και κάπου εκεί και εγώ, να κοιτάζω απορημένος την αναταραχή. Τι έγινε; Τι έκανα; Πώς τα κατάφερα πάλι; Τι γίνεται τώρα; Ερωτήσεις… Φλυαρίες και ανούσιες σκέψεις που δε θα έπρεπε να έχουν θέση στο νου. Και όμως είναι εδώ, σφίγγουν την καρδιά με νύχια αιχμηρά, καθώς εκείνη πάλλεται να ελευθερωθεί. Θα ματώσει, άραγε; Κανείς δεν ξέρει… Αλλά το σφίξιμο επιμένει, εντείνεται. Και με την ώρα ο κλοιός όλο και σφίγγει, όμως μαζί επιμένει και ο παλμός. Σημάδι της ζωής που εμμένει και παλεύει…Αλλά για πόσο ακόμα;
Για όσο χρειαστεί είναι η απάντηση που θα ήθελα να δώσω. Κάποιος άλλος, ίσως πιο απαισιόδοξος, θα έλεγε όσο αντέξει. Κάποιος πιο αισιόδοξος όμως; Τι θα έλεγε; Μήπως για πάντα; Μήπως όσο θέλει η ίδια η καρδιά; Και που το ξέρει η καρδιά αυτό; Δεν είναι ότι το αίσθημα της αισιοδοξίας είναι και συχνό μέσα σε αυτό το μυαλό, ούτε έχει ξανά υπάρξει και σαν απορία κάτι τέτοιο. Απορίες… Και κοινό χαρακτηριστικό όλων, η απουσία της οποιασδήποτε στοιχειώδους απάντησης, στο μυαλό κάποιου που διψά για απαντήσεις. Κάποιου που κάθε φορά που νομίζει πως φτάνει σε κάποια απάντηση, κάποια διέξοδο…. Τίποτα.
Σαν τον ταξιδιώτη στην έρημο που περιπλανιέται μέρες ατελείωτες, κάτω από τον καυτό ήλιο στη θάλασσα της άμμου. Μόνος σε μια πορεία που, συχνά, ακόμα και για τον ίδιο, φαντάζει άσκοπη, ατελείωτη… Χωρίς προορισμό. Βέβαια, ξέρει πως τέτοιες σκέψεις οφείλονται στο αφιλόξενο περιβάλλον της ερήμου, και σε αυτή τη δίψα… Δίψα για νερό. Δίψα για μια άλλη ζωή. Ξέρει γιατί είναι σε αυτή την πορεία. Ξέρει γιατί βάζει το ένα πόδι μπροστά το άλλο, κάνοντας ακόμη ένα βασανιστικό βήμα. Αλλά αυτό δεν τον προφυλάσσει από τις σκέψεις που σαν τα όρνια παραμονεύουν να του επιτεθούν.
Έτσι περνούν οι μέρες του… Μια ατελείωτη πορεία χωρίς νερό, χωρίς προμήθειες, κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου, με μόνη του συντροφιά την πάλη με τις σκέψεις του. Ώσπου ξαφνικά στο βάθος παρατηρεί μια μικρή ατέλεια στον ομοιόμορφο καμβά της ερήμου γύρω του… Δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν. Τρέχει… Αν είναι μόνο… Λίγο ακόμα… Είχε ακούσει ιστορίες, αλλά ποτέ δεν πίστευε πως… Αγγίζει το δροσερό γρασίδι. Τι αναζωογόνηση, τι χαρά, τι ανακούφιση! Τα κατάφερε. Δεν ήταν άλλη μια παραίσθηση αυτή η όαση. Και εκεί πιο κάτω… Μια λίμνη! Τρεκλίζοντας φτάνει στην όχθη και αγγίζει επιτέλους το νερό. Σκύβει να ξεδιψάσει. Καυτό… Αλλά τι άλλο να περιμένει κανείς στη μέση της ερήμου; Δεν έχει σημασία, αφού ο λαιμός του καλεί για το ζωογόνο υγρό. Πίνει λαίμαργα.
Με το που αγγίζει το νερό το λαρύγγι του όμως, συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πάει καλά, δεν έχει τέτοια γεύση το νερό. Και ξαφνικά βήχει, δεν μπορεί να ανασάνει. Νιώθει το στεγνό του λάρυγγα να γδέρνεται, να ματώνει… Κοιτάζει το νερό έκπληκτος. Όχι, όχι, όχι… Δεν είναι νερό, άμμος είναι. Σαν όλα τα άλλα στην άγονη αυτή γη. Και η δροσιά του γρασιδιού; Η σκιά των φοινίκων; Τίποτα άλλο παρά το φυσικό επακόλουθο του σκοταδιού της νύχτας, η οποία εν αγνοία του αγκάλιασε την έρημο. Πικραμένος, σηκώνεται… Φτύνει το αίμα από το στόμα του και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ξαναρχίζει την πορεία του με οδηγό τα άστρα.
Έτσι, του διαφεύγουν και εκείνου οι απαντήσεις. Απαντήσεις σε ερωτήματα συχνά απλά, τα οποία όφειλαν να έχουν ξεκάθαρη απάντηση. Σαν την παραίσθηση του νερού στην έρημο. Και σαν άλλος οδοιπόρος, συνεχίζει και εκείνος το δρόμο του…
Δεν ξέρω… Ίσως θα έπρεπε να προσπαθήσω ξανά να κοιμηθώ. Αλλά μη με παρεξηγείς. Πολύ θα το ήθελα για μια φορά να κάτσω ήσυχος και αμέριμνος στο κρεβάτι μου και να με πάρει ο ύπνος. Έτσι, για αλλαγή. Όπως παλιά δηλαδή. Άλλα μέρα με τη μέρα μου είναι όλο και πιο δύσκολο να αγνοήσω αυτή την ανησυχία που διαρκώς εντείνεται. Μια ανησυχία που δε θα έπρεπε να έχει λόγο ύπαρξης, πόσω μάλλον να εμποδίζει τον ύπνο. Δεν ξέρω. Πολλά δε ξέρω… Άλλοτε φαντάζουν με βουνό ατελείωτο, όπως για παράδειγμα το μέλλον. Άλλοτε σαν έναν καθαρό νυχτερινό ουρανό, που σε προσκαλεί να παρατηρήσεις και να χαθείς στα βάθη του.
Ποιος ξέρει, λοιπόν, αν όχι εγώ;Ποιος θα έπρεπε να έχει αυτές τις απαντήσεις, αν όχι εγώ; Σε ποιο σοφό να στραφώ να με καθοδηγήσει στις απαντήσεις μου; Πολλά δε ξέρω… Αλλά πρέπει να βρω και εγώ τις απαντήσεις μου, την αλήθεια μου. Γιατί αν όχι εγώ…τότε ποιος; Ποιο θα είναι το νόημα στον παλμό της καρδιάς αυτής; Ποιο θα είναι το νόημα σε αυτή την προσπάθεια να ξεφύγει από τα δεσμά της; Το πώς θα το κάνω αυτό…δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Σαν ένα ταξίδι είναι. Ένα ταξίδι χωρίς απαραίτητα προορισμό. Μια συνεχόμενη πορεία με οδηγό…την καρδιά; Το μυαλό; Είδες; Πάλι δεν ξέρω…
Το μόνο που ξέρω είναι ένα. Το πόσο ευγνώμων είμαι για κάποια άτομα που βρέθηκαν στο δρόμο μου. Που στάθηκαν δίπλα μου σε πολύ δύσκολες στιγμές. Που όταν ένιωθα χαμένος μου άνοιξαν, με τον τρόπο τους, τα μάτια και μου έδειξαν ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Άτομα που ακόμα και αν οι δρόμοι μας χωρίστηκαν, ή επρόκειτο να χωριστούν, πάντα θα έχουν μια ξεχωριστή θέση σε αυτή την καρδιά. Οπότε σε όλους εκείνους και εκείνες οφείλω ένα ευχαριστώ. Ναι… Αυτό είναι το πρώτο βήμα στο ταξίδι αυτό.
Κάπως συναισθηματική αυτή η βραδιά… Αλλά αν δεν εκφράζεις το πώς νιώθεις…πώς προχωράς παρακάτω; Πόσες παρτίδες θα παίξεις με τον εαυτό σου; Πόσες φορές θα χάσεις παρόλο που κερδίζεις;
Commenti