Δεν είναι λίγες οι φορές που αλλιώς σχηματίζεται μια σκέψη στο μυαλό μου, αλλιώς φαντάζομαι πως θα την εκφράσω λεκτικά και αλλιώς τελικά τη λέω. Ακόμα περισσότερες είναι οι φορές που ο δέκτης της αρχικής μου σκέψης ακούει και επεξεργάζεται μόνο κάποιες από τις λέξεις κλειδιά της σκέψης μου, τις συνδέει με τις δικές του καταβολές και τις ερμηνεύει σύμφωνα με τη δική του βάση δεδομένων.
Μάλλον έτσι λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Απλά αναλογικά. Συνδέοντας και συνδυάζοντας. Διαδικά. Στην τελική, απλά (;) Για να κάνω εικόνα αυτή τη σκέψη, θα πρέπει να την παραλληλίσω με κάποιο video-game (δεν είμαι φαν). Η σκέψη μου είναι ένα δεινοσαυράκι (μετρά χιλιετίες σε σχέση με την ικανότητά μου, συλλαμβάνει και να εκφράζει σκέψεις και εμφανίζεται στο Google κάθε φορά που πέφτει το ίντερνετ.)
Στην προσπάθειά του να συνδεθεί, λοιπόν, πηδάει επικοινωνιακά εμπόδια για να φτάνει στον προορισμό του, χωρίς όμως να παίρνει έξτρα πόντους για τελικο έπαθλο. Σκοπός του παιχνιδιού με πρωταγωνιστή τη σκέψη «δεινοσαυράκι» είναι στην πορεία να απολέσει όσο περισσότερες λέξεις μπορεί. Λένε πως αξιοποιείς στο ύψιστο τον συνδυασμό του γλωσσικού σου κώδικα με την λεκτική σου ικανότητα, όταν πυκνώνεις μια σκέψη σε λίγες μόνο φράσεις.
Έτσι, προτάσσεται η πύκνωση. Η αναβάθμιση έρχεται στον τερματισμό, όταν το δικό σου δεινοσαυράκι τείνει να ταυτιστεί με κάποιο άλλο. Μπορεί άραγε το δικό μου δεινοσαυράκι να γίνει και δικό σου; Μπορώ να βρω τις λέξεις για να αποτυπώσω με λίγα λόγια τι υπάρχει στη δεινοσαυροσπηλιά μου; Θα σμίξει ποτέ το δεινοσαυράκι μου με το δικό σου;
Τα φαντάζομαι να γευματίζουν, να γοητεύονται το ένα από το άλλο αλλά ποτέ δε φτάνουν στην πλήρη ένωση. Ξοδεύονται και έχουν την πλάνη ότι αλληλοκατανοούνται. Στην πραγματικότητα, προβάλλουν την ανάγκη τους για ταύτιση - ποτέ δε θα ταυτιστούν. Αναζητούν την οικειότητα στην επαφή τους - ελκύονται από το οικείο. Ζουν για αυτό.
Η μεγαλύτερη αντίσταση του ανθρώπου είναι στην αλλαγή. Και αυτό γιατί σχεδόν κανένα δεινοσαυράκι δεν τερματίζει. Δεν επέρχεται η πολυπόθητη ταύτιση. Οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι. Οι σκέψεις είναι μοναδικές.
Τα επικοινωνιακά σαρδάμ, όμως, απειλούν τα δεινοσαυράκια μου με εξαφάνιση. Και αν δεν τερματίζουν τα δεινοσαυράκια μου, αν δε φτάσουν ποτέ στη δική σου δεινοσαυροσπηλιά... και αν δεν καταφέρουν να ξεπεράσουν τα επικοινωνιακά εμπόδια της γήινης εξέλιξης, γεννιούνται και απλά εξαφανίζονται. Απορροφώνται σε ένα σύμπαν που δουλεύει για εμάς, συλλέγει τις σκέψεις μας και τις σκορπάει σαν ενεργειακά θραύσματα σε μια γεννήτρια που ψοφά για ψήγματα ενέργειας.
Δεν τερμάτισε κανένα δεινοσαυρακι σήμερα. Πέρασαν 3-4 εμπόδια αλλά δεν μπόρεσαν να μπουν στη δεινοσαυροσπηλιά σου. Και αν η ιστορία μου με τις σκέψεις - δεινοσαύρους φαντάζει ιστοριούλα για 5χρονα, ίσως είναι. Μόνο που ένα παιδί δε συλλαμβάνει με πόσα κενά φτάνει η σκέψη σου στον τελικό της αποδεκτη. Στην τελική δε ζητάει και πολλά. Εσύ μπορείς γιατί εσύ ζητάς!
Ενιγουέιι… Δεν είναι τυχαίο που η επικοινωνία είναι τέχνη.
Commenti