Παύση

Έχω ανάγκη να σταματήσει ο χρόνος. Δεν θέλω μια παραπάνω μέρα μέσα στην εβδομάδα, θέλω απλά για λίγο να σταματήσει ο χρόνος, ώστε να νιώσω για αυτό το λίγο πώς είναι να παραμένεις αδρανής.

Για το διάστημα αυτό, δεν θα περνάει καμία σκέψη για το μυαλό μου, γιατί δεν θα προβληματίζομαι για το μέλλον, μιας και δεν θα πλησιάζει. Δεν θα έχω την έννοια να φορτίσω το κινητό μου, γιατί όσο ο χρόνος είναι σταθερός, σταθερή θα μένει και η μπαταρία. Θα μπορώ απλά να κοιτάω τα αστέρια, χωρίς να φοβάμαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα ξημερώσει.

Και το κυριότερο, στη διάρκεια αυτής της παύσης δεν θα περνάει η μια μέρα μετά την άλλη χωρίς να βλέπω τα αγαπημένα μου πρόσωπα, όπως συμβαίνει τώρα. Οι μέρες αυτές ουσιαστικά είναι κενές, όσες περισσότερες περνάνε τόσο περισσότερο μου λείπουν τα πρόσωπα αυτά και άλλο τόσο μεγαλώνουν (αυτά και το κενό που νιώθω).

Αλλά ο χρόνος νομοτελειακά περνάει και οι μέρες μου γεμίζουν από πρέπει. Ίσως αν τα μισά από αυτά τα πρέπει μετατρέπονταν σε θέλω, να είχα την ψευδαίσθηση ότι το ρολόι σταμάτησε, οι λεπτοδείκτες κόλλησαν ή έστω έμεινε από μπαταρία. Για λίγο, πριν μείνω εγώ από μπαταρία.