Έχω αυτήν την παρόρμηση, αργά τη νύχτα, πριν τα μάτια μου κλείσουν μέχρι το επόμενο πρωί, να ανοίξω τις σημειώσεις του κινητού μου. Όλο και κάτι θα πληκτρολογήσω, κι αυτό τρέφει την παρόρμηση.
Βαρέθηκα να είμαι παθητικός δέκτης όσων εμφανίζονται στην οθόνη μου. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν γίνομαι πομπός. Μεταφέρω σκέψεις μέσα από τις λέξεις, οπτικοποιώ τα συναισθήματά μου και δίνω νέα σημασία στην αϋπνία.
Το περιεχόμενο δεν έχει σημασία. Ο νυχτερινός εαυτός μας πρέπει να αφήνεται ελεύθερος τις λίγες ώρες που δικαιούται να καλπάσει. Το πιο πιθανό είναι ότι θα το κάνει. Θα βγουν στην επιφάνεια τα βυθισμένα, τα ανείπωτα θα ειπωθούν και τα κρυμμένα θα φανερωθούν.
Βέβαια, ο πρωινός εαυτός θα ξυπνήσει με το φως του ήλιου και θα μας κρίνει σκληρά μα δίκαια. Αυτός είναι ο ρόλος του, αυτό έχει μάθει να κάνει και θα το κάνει. Από την πάλη όμως μεταξύ μέρας και νύχτας θα έρθει η ισορροπία. Οι προβληματισμοί της νύχτας θα γίνουν στόχοι της μέρας, οι ασυναρτησίες της στίχοι και τα λόγια της καθρέφτης του εαυτού μας. Και τότε η παρόρμηση γίνεται ανάγκη.
Και τώρα η παρόρμηση έγινε ανάγκη.
Komentarze