Φορτίζομαι και ξεφορτίζομαι διαρκώς. Όσο και να θέλω αυτό να είναι ένας παραλληλισμός, πιο πολύ είναι η ίδια η πραγματικότητα. Κοιμάμαι και ξυπνάω, διανύω τον κύκλο της ημέρας και το βράδυ είμαι συνήθως στο 5%. Όπως οι συσκευές είναι προγραμματισμένες να επιτελούν συγκεκριμένες λειτουργίες, έτσι κι εγώ πλέον. Ελάχιστη πρωτοτυπία, σαν να εγκαθιστάς απλά μια στο τόσο μια καινούργια εφαρμογή ή παίζεις ξανά ένα παιχνίδι που είχες καιρό να παίξεις. Από εκεί και πέρα όμως, τα υπόλοιπα επαναλαμβάνονται. Θα ξυπνήσω όταν φτάσω στην πλήρη φόρτιση, κάπου το απόγευμα θα πατήσω το κουμπί ενίσχυσης μπαταρίας – το κουμπί της καφετιέρας μου δηλαδή – αργότερα θα μπω σε λειτουργία εξοικονόμησης ενέργειας, και στο τέλος φόρτιση. Δεν θα αντέξω πολύ, γι’ αυτό ακουμπάω στο μαξιλάρι, τον μαγικό φορτιστή μου.
Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι, αυτές τις στιγμές κανείς δεν ξέρει πού γυρνώ. Είμαι μόνο εγώ και ο εαυτός μου, δοκιμάζω συνεχώς καινούργια πράγματα και ανακαλύπτω διαρκώς κάτι διαφορετικό. Κρίμα που το πρωί που ξυπνάω, οι δαίμονες της συνήθειας με κατακλύζουν και με κάνουν να ξεχνώ όσα ονειρεύτηκα. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να θυμηθώ, όσο κι αν παλεύω, τα όνειρα της μέρας δεν είναι ποτέ τα ίδια με αυτά της νύχτας, όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω, μοιάζουν ακατόρθωτα.
Πώς σπάει η συνήθεια; Πώς αποφεύγεις τη ρουτίνα; Αυτά τα ερωτήματα επανέρχονται πολύ συχνά και στροβιλίζονται στο μυαλό μου, κάνουν διαρκώς κύκλους και καμιά φορά ολόκληρη χορογραφία. Λίγες είναι οι φορές που απαντάω· μόνο όταν το πιστεύω. Γιατί η απάντηση είναι απλή, αρκεί να την πιστέψεις. Και όταν έρχονται αυτές οι φορές, αποδεικνύω – στον εαυτό μου κυρίως – ότι η ρομαντική μου πλευρά είναι ακόμη ενεργή και ότι η απαισιοδοξία δεν είναι στάση ζωής.
Όταν δεν θες να σηκωθείς από το κρεβάτι λοιπόν, ζήτα από κάποιον να σου ανοίξει το παντζούρι. Άσε τις ακτίνες του ήλιου να κατακλύσουν το δωμάτιο και δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Θα δεις ότι δεν θα σου πάρει πολύ μέχρι να σηκωθείς. Έπειτα, μην παραλείψεις να κλέψεις μερικά δευτερόλεπτα από τον χρόνο για να νιώσεις ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν.
Όταν δεν έχεις όρεξη να περάσεις άλλη μια μέρα αντικρύζοντας αποκλειστικά την οθόνη του υπολογιστή, αντί να μην τον ανοίξεις καν, σε ένα ξέσπασμα άρνησης που διαρκεί περισσότερο απ’ ότι συνήθως, υποσχέσου στον εαυτό σου ότι θα κάνεις μια ώρα διάλειμμα, μια ώρα που θα αφιερώσεις σε σένα. Θα βγεις έξω και θα περπατήσεις μέσα από στενά που δεν έχεις περάσει ποτέ, αφού επιλέγεις πάντα την πιο σύντομη διαδρομή από φόβο μην χάσεις το λεωφορείο. Θα ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική νότα προς νότα, νιώθοντας κάθε κραδασμό των μπάσων και όλες τις αποχρώσεις της φωνής του ερμηνευτή. Θα κοιτάξεις έστω το ταβάνι, ακούραστα κι επίμονα πολύ. Σίγουρα έχει γωνίες ανεξερεύνητες ακόμη, ρωγμές που μαρτυρούν το πέρασμα του χρόνου και ζιζάνια που το κατοικούν χωρίς να το έχεις συνειδητοποιήσει. Όπως ακριβώς το μυαλό καθενός μας. Άλλος ένας αναγκαίος παραλληλισμός, που πολύ θα ήθελα να ήταν μόνο τέτοιος.
Comments