Παζλάκια

Μια διαρκής αναστάτωση αυτές τις μέρες... Μια καθημερινότητα που απαιτεί διακαώς να βρω τον εαυτό μου για να τον παρουσιάσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στους Άλλους. Να ενώσω τα κομμάτια μου και να με δω καθαρά, σαν σε κορνίζα. Να με παρατηρήσω με κάθε ατέλεια και ομορφιά μου, να με κοιτάξω από διάφορες γωνίες και να κρατήσω σημειώσεις από ποια γράφω καλύτερα.

Όμορφα που είναι τα παζλ... Άπειρα κομμάτια που για να συνδεθούν αρμονικά επιβάλλουν την λεπτομέρεια στο χιλιοστό ενός κοψίματος, σε μια απόχρωση που δεν ξέρεις το όνομα της. Κι όμως, κι ας μην βρίσκεις όνομα συνεχίζεις να ενώνεις... Με υπομονή. Με μεγεθυντικό φακό. Με τη βοήθεια ενός διαφορετικού ματιού. Εναποθέτοντας την πίστη σου στα ίδια σου τα μάτια που - κατά καιρούς - έχεις αμφισβητήσει. Μέχρι να πετύχεις την αρμονία.

Όσο και αν καλούμαστε να λύσουμε τα παζλ Άλλων ή να κολλήσουμε - μαγικά και αρμονικά - σε αυτά, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να χτίζουμε τα δικά μας. Κάθε χρόνος, κάθε συναίσθημα, κάθε πικρή στιγμή δυναμικά μεταφράζεται σε μια λεπτή απόχρωση ενός παζλ. Παίρνει καιρό να γίνει η απόχρωση κομμάτι. Και όταν μαζευτούν πολλές, μετράς ανώνυμα κομμάτια. Δεν ξέρουμε γιατί μια μηχανή ή ένας άνθρωπος τα έκοψε και τα συνέθεσε έτσι. Όπως και δεν ξέρουμε να ονομάσουμε ποια κομμάτια συνθέτουν το παζλ μιας μέρας, μιας νέας εμπειρίας, ενός περιστασιακού έρωτα. Μένει ολόκληρο το παζλ, η εικόνα μιας στιγμής σε αρμονία. Κανείς, όμως, δεν αναρωτήθηκε για την διαδικασία της δημιουργίας και την ποιότητα των υλικών. Με σαθρά υλικά και από τυχαιά σύνθεση, νομίζουμε πως βρήκαμε την αρμονία... Τι άλλο να μας νοιάζει;

Η κορνίζα μου μένει ακόμα θολή στις αποχρώσεις της. Έχει σχηματιστεί το κάδρο και ίσως αυτό να σημαίνει πως η ζωή μου κάπως έχει διαμορφωθεί. Έχω ολοκληρωμένα κομμάτια - λεπτοκοπιές ποικίλων αποχρώσεων - και αλλάζω συνεχώς σχήμα για να φτιάξω το επόμενο κομμάτι μου. Η αρμονία θα αργήσει πολύ. Η ολοκλήρωση του προσωπικού παζλ διαρκεί μια ζωή. Αν το κατανοούσαμε λίγο, δε θα πετούσαμε κομμάτια μας σε κουτιά από άλλα παζλ, δε θα θέλαμε μανιωδώς να γίνουμε κομμάτι στο παζλ ενός Άλλου. Και τελικά; Είναι η αρμονική σύνθεση του τέλους που μετράει ή η τυχαία δημιουργία των κομματιών σου;