Τρομοκρατία, πανδημία, φασαρία. Επίθεση με μαχαίρι, 45.000 κρούσματα, διαδηλώσεις. Δεν σε πλησιάζω για να σε αγκαλιάσω, μην φοβάσαι. Σε πλησιάζω για να σε σκοτώσω. Έτσι κι αλλιώς θα πεθάνεις. Πίστεψες στον κόσμο και σε πρόδωσε. Μεγάλωσες γεμάτος όνειρα, πού είναι όμως το πράσινο, πού είναι η ελπίδα; Τα δάση καίγονται, τα παιδιά πεθαίνουν πριν προλάβουν να ονειρευτούν. Τουλάχιστον εσύ πρόλαβες να ονειρευτείς. Τουλάχιστον αυτά δεν πρόλαβαν να απογοητευτούν. Πόνος, πείνα, ανεργία. Σου εύχομαι να μην το ζήσεις. Να μην δεις ανθρώπους που το ζουν. Πού είναι η βοήθεια και γιατί χάθηκε στον δρόμο; Πού είναι οι καλές προθέσεις; Γιατί πιστεύουμε ότι όσο χειρότερα ζει ο άλλος, τόσο καλύτερα ζούμε εμείς;
Χαμηλώνουμε το βλέμμα για να μην αισθανόμαστε άβολα. Έτσι κι αλλιώς δεν θα αλλάξω εγώ τον κόσμο. Είμαι μόνος. Φοβάμαι, αλλά φωνάζω: «Ποιος θα τον αλλάξει μαζί μου;». Ίσως κάποιος να με άκουγε, αν δεν φώναζα στην έρημο…
Ένα τραγούδι παίζει στην επανάληψη στο μυαλό μου. Τα τραγούδια με χαρούμενη μουσική, ύφος που δεν συμβαδίζει όμως με τους στίχους τους, πονάνε περισσότερο. «Κάποιος κοιτάει την ώρα. Κάποιος στον δρόμο τρέχει. Είμαι ακόμα εδώ». Να χαίρεσαι για αυτό. Μπορεί να μην κρατήσει πολύ. «Λιωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι». Οι κίνδυνοι παραμονεύουν παντού. Πίσω από τις πιο αθώες λέξεις. Το «μόνο μια φορά, για να δοκιμάσω» μπορεί να στοιχειώσει την καθημερινότητά σου, να σου στοιχίσει τη ζωή. Η λύση στο πρόβλημα μπορεί πολύ εύκολα να πάρει τη θέση του προβλήματος.
Τα μάτια μου είναι ανήσυχα όση ώρα γράφω. Ο κόσμος με κοιτά και φαντάζεται ότι κάτι μου συμβαίνει. Μα πώς μπορείς να είσαι καλά; Βία σε βάρος των γυναικών, αύξηση των θυμάτων δείχνουν οι έρευνες. Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη ότι το μέλλον θα μου φερθεί με επιείκεια; Γιατί να αποτελέσω εγώ την εξαίρεση; Φράσεις όπως «Τα ήθελε και τα έπαθε, τι ρούχα ήταν αυτά που φορούσε;», «Εντάξει παρασύρθηκε το παιδί, ορμές της ηλικίας» εκφράζουν την ιδεολογία πολλών. Και το θύμα πεθαίνει καθημερινά, εκτός αν…
Δεν θέλω να δώσω τέλος στην παραπάνω πρόταση, γιατί θα είναι αυτό το – κυριολεκτικό – τέλος, που σκέφτηκαν οι περισσότεροι. Αφήνω όμως χώρο στους αισιόδοξους να πάρουν το βήμα. Να βγουν μπροστά και να μοιραστούν την ελπίδα τους με τον κόσμο. Να σβήσουν αυτή τη φωτιά που σιγοκαίει αιώνια και συνεχώς αναζωπυρώνεται. Ο κόσμος είναι σίγουρα φωτιά, κάποιοι λίγοι όμως έχουν εξοπλιστεί με πυρομαχικά και την διατηρούν ζωντανή. Οι υπόλοιποι ας μην φοβόμαστε, ας ξεθάψουμε τους πυροσβεστήρες μας κι ας μπούμε στη μάχη με τις φλόγες.
Comments