Αναρωτιέμαι πότε θα γράψω ένα ποίημα που να μοιάζει με ποίημα. Αναρωτιέμαι αν πρέπει να το κάνω, για να θεωρηθεί ότι όντως έχω γράψει ποίημα. Αναρωτιέμαι αν θέλω. Και αυτή είναι η μόνη ερώτηση στην οποία ίσως έχω κάποια απάντηση.
Το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Δεν είναι δα και καμιά σοφία αυτό, όλοι το λένε. Αλλά όσοι το λένε, την ίδια στιγμή το ξεχνάνε. Η λήθη είναι από τα κυριότερα χαρακτηριστικά όλων μας. Τοποθετούμε τον εαυτό μας στο μέλλον, και το μόνο που αλλάζουμε είναι το ημερολόγιο τοίχου που βρίσκεται στο πίσω μέρος της εικόνας. 2040, αλλά εμείς οι ίδιοι. Ίσως με παραπάνω κιλά, στο πατρικό μας σπίτι, προσπαθώντας να ξεφορτωθούμε την κούραση της συμβατικής δουλειάς που μας απασχολεί όλο το πρωινό.
Το μέλλον όμως είναι απρόβλεπτο, μόλις τώρα δεν το είπα; Το μέλλον μπορεί να με φέρει πιο κοντά στα όνειρά μου, το μέλλον ξεκινά από το επόμενο χιλιοστό του δευτερολέπτου. Γιατί περιορίζομαι ακόμα και στη φαντασία μου; Μπορεί λοιπόν στην επόμενη σελίδα να γράψω ένα ποίημα με ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία, εσωτερικό ρυθμό και ισάριθμους στίχους σε κάθε στροφή. Μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει;
«Αναρωτιέμαι αν πρέπει». Τίποτα δεν πρέπει και ταυτόχρονα όλες οι επιλογές μου είναι προδιαγεγραμμένες. Κάποια μυστική δύναμη με οδηγεί προς αυτές, και όλη μου η προσπάθεια έγκειται στο να διαμορφώνω τις καταστάσεις έτσι, ώστε να νομίζω ότι αποφασίζω. Δεν πρέπει λοιπόν να γράψω ένα ποίημα που να μοιάζει με ποίημα, η γραφή μου είναι αυτόματη, η σκέψη ελεύθερη…
Κι όμως θέλω. Γι’ αυτό και θα το κάνω. Ίσως τώρα, ίσως αύριο, ίσως το 2040. Μέχρι τότε, αλλά και μετά και για πάντα, θα συνεχίσω να εξελίσσομαι, για να συμβάλλω κι εγώ, στο μέτρο του εφικτού, στη διαμόρφωση του απρόβλεπτου…
Comments