Απόλυτα κι αυτόματα μακριά σου τρέχω. Μα τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Επιλογές πολλές μα καταλήγουν σε αδιέξοδο. Απλώνεις το χέρι σου και πάλι το μαζεύεις. Βοήθεια ζητάς αλλά δεν ακούς την κραυγή σου. Πώς μπορείς να κρύβεσαι;
Το φως γλιστρά από τα μάτια σου. Είχες φανταστεί τη ζωή σου αλλιώς. Απόγνωση και αντίδραση υπερβολική μα κατάφωρα άδικη εναντίον σου. Στάσου μπροστά στον καθρέφτη και μην απορήσεις που μοιράζεσαι το είδωλό σου μαζί του. Κομμάτι από το πλευρό του – στο πλευρό του· ο ήλιος ανέτειλε και έδυσε πολλές φορές.
Μία ακόμα. Μία από τις πολλές. Μία και σήμερα.
Χαρακτήρες αντίθετοι κι όμως τόσο όμοιοι. Άτυπες συμφωνίες και παραχωρήσεις, χωρίς συζήτηση ακολουθώ το μονοπάτι σου ζωή – κι όπου με βγάλεις. Αναρωτήθηκες ποτέ ότι αν είχες οραματιστεί τον προορισμό, μπορεί να έφτανες εκεί ακέραιος, χωρίς να αλλοιωθείς στην πορεία, χωρίς την καθημερινή αβεβαιότητα, χωρίς να σπρώχνεις τις μέρες;
«Ναι αλλά…». Μόνιμη απόκριση. Βαρέθηκα. Πόσες ακόμα; Πόσες από τις πολλές; Πόσες και σήμερα;
Αντίβαρο στη μοναξιά, άρνηση για αλλαγή. Επιλογές πολλές μα καμία τόσο ικανοποιητική όσο η συνηθισμένη, η πεπατημένη, η βέβαιη. Απλώνεις το χέρι σου για να δημιουργήσεις γέφυρα, περπατάς όμως για χρόνια σε τεντωμένο σκοινί. Μου αρέσει να ισορροπώ και σε βοηθάω να ισορροπήσεις.
Ανάλγητος στέκεσαι κι έπειτα λιώνεις σαν κερί. Αλύπητα με τις λέξεις σου χτυπάς και μετά τρυφερά με αγκαλιάζεις και γέρνεις το κεφάλι σου στον ώμο μου. Από το στήθος σου αναβλύζει η ίδια γλυκιά ευωδία που έχει μάθει να αγαπά. Κι εσύ σκέφτεσαι: Μία ακόμη. Μία από τις πολλές. Μία και σήμερα.
Μια για πάντα.
Αγγελική Βλαχοπούλου
Comments