Κύκλοι

Οι διαθέσεις μου κάνουν κύκλους, όπως οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, το φεγγάρι γύρω από τη γη και η γη γύρω από τον εαυτό της. Κύκλους σχεδίαζα στο τετράδιό μου από μικρή, όταν ακόμα δεν μπορούσα να ζωγραφίσω καρδούλες. Χαρά - λύπη, γέλιο - κλάμα, γλυκό - πικρό, κι όλα μαζί. Αντίθετα κι όμως βρίσκονται στον ίδιο κύκλο. Γυρίζοντας γύρω γύρω περνάς από όλες τις φάσεις, μην μπορώντας να μείνεις σταθερός, ούτε στο ευχάριστο, ούτε όμως και στο δυσάρεστο.

Κύκλους σχημάτιζα με το σώμα μου στο έδαφος και στον αέρα όταν χόρευα. Χρώματα ξεπετάγονταν από τις άκρες των δαχτύλων μου και γέμιζαν τους τοίχους και τα πατώματα, κι όταν τελείωνα όλα ήταν πάλι λευκά. Κύκλους έκανα γύρω από τη μαμά μου, όταν ακόμα το ύψος μου δεν ξεπέρναγε το ύψος των γονάτων της, τραβώντας της το φουστάνι για να μου δώσει λίγη προσοχή. Η ζωή είναι ένα μείγμα χαρμολύπης, κλαυσίγελου και γλυκόπικρου. Πάνε κι έρχονται όπως η πλημμυρίδα και η άμπωτη. Όπως η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και το αντίθετο.

Κύκλους κάνουν οι δείκτες του ρολογιού, όσο περνάνε τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα. Μετράνε τις ώρες, όσο η σκόνη κυλά μέσα στην κλεψύδρα της ζωής και δεν επιστρέφει. Κύκλοι είναι τα σκουλαρίκια μου, όσα περισσότερα τόσο το καλύτερο. Τη ζωή, άλλωστε, δεν τη χορταίνεις. Κυκλικό είναι το ποτήρι του καφέ μου, που με βοηθά να εξισορροπήσω τις διαθέσεις μου, κρατώντας μου παρέα ανά πάσα στιγμή, συνοδεύοντας στιγμιότυπα μοναξιάς αλλά και συντροφικότητας.

Ο κύκλος με την κιμωλία, ο κύκλος των αναμνήσεων, ο κύκλος των χαμένων ποιητών… Η τέχνη είναι για μένα αναπόδραστη, όπως αναπόδραστα το νερό κυλά και ακολουθεί τον κύκλο του. Πόσοι να ‘ναι άραγε οι κύκλοι, από τους οποίους να μην μπορεί να ξεφύγει κανείς μας;