Κρασί

Κρασί οι μέρες μας κυλάνε, βρισκόμαστε σε παραζάλη τέτοια, που διαχωριζόμαστε από τον εαυτό μας και τον παρακολουθούμε από μακριά. Πώς περπατά, πώς τρώει, πώς αναπνέει. Πώς πίνει το κρασί, γουλιά γουλιά ή και όλο μαζί, ποτήρι το ποτήρι ή ολόκληρο το μπουκάλι.

Κρασί το μελάνι μου που ρέει στο χαρτί και αφήνει πίσω του λεκέδες. Εφόσον ξεκινά η σταγόνα να κυλά, δύσκολα σταματάει. Αφήνει αποτυπώματα που δεν ξεπλένονται εύκολα, σχήματα στο χαρτί και στην ψυχή λιακάδα. Πόσο πράγματι αλαφρώνει η ψυχή, με τη γραφή και το κρασί…

Κρασί και οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας και φεύγουν ξαφνικά, αφήνοντάς μας να κοιτάμε τον πάτο του ποτηριού. Ελπίζουμε ότι θα βρούμε αργότερα κάποιο μπουκάλι με ένα μήνυμα τυλιγμένο για εμάς· μέχρι τότε αδειάζουμε μπουκάλια, ώστε να βλέπουμε μέσα σε αυτά την ψευδαίσθηση που δημιουργεί το μυαλό μας.

Κρασί και το αίμα στις φλέβες μας, κόκκινο ημίγλυκο που ρέει άφθονο νύχτα μέρα. Πηγή αστείρευτη, από την οποία θα έπρεπε – το κάνουμε όμως; – να αντλούμε τη δύναμή μας. Γιατί υπάρχει μέσα μας κόκκινο τόσο έντονο, εν δυνάμει φωνή, κίνηση, έμπνευση. Δυνατότητες ανεξερεύνητες ή καταπιεσμένες.

Κρασί που ενώνει παρέες, που συντροφεύει κάθε στιγμή και υπάρχει πάντα στο τραπέζι. Αυτό που θα σε κεράσει ο μπαμπάς πολύ πριν κλείσεις τα δεκαοχτώ, αυτό που θα μιλά αντί για σένα όταν δεν θα το θέλεις κι αυτό που θα βρίσκεις σε παραλλαγές σε όλες τις γωνιές του κόσμου, όπου κι αν ταξιδέψεις.

Λευκό τα απαλά συναισθήματα, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και το χρώμα της εύθραυστης επιδερμίδας σου. Ροζέ τα όνειρά μας και κόκκινο η φλόγα που μας ωθεί να τα πραγματοποιήσουμε. Αφρώδες, σαν τα κύματα της θάλασσας και τα συννεφάκια των σκέψεών μας· ξηρό σαν το στόμα μας όταν γινόμαστε αγγελιοφόροι άσχημων ειδήσεων· ημίγλυκο, όπως η ζωή που προσφέρει με ρέγουλο τις χαρές ανάμεσα στις δυσκολίες και τις πίκρες.

Κρασί και τα μάγουλά μας κόκκινα, τα συναισθήματα στην επιφάνεια και οι σκέψεις με τις λέξεις στήνουν χορό. Κρασί κι ο ύπνος δεν μας πιάνει, θα μείνουμε όλο το βράδυ ξύπνιοι να γράφουμε ποιήματα και να ερωτευόμαστε με την τέχνη. Κρασί και αμέτρητα τα όνειρα που κάνουμε σε μια νύχτα, όλα μεγαλεπήβολα και όλα αληθινά. Κρασί και δεν θέλω να έρθει το αύριο, δεν σκέφτομαι το χθες μα ζω μόνο για το τώρα.