Σίγουρα το βίωμα αυτό δεν είναι προσωπικό, καθώς όλοι έχουμε αναγκαστεί, δεδομένων των καταστάσεων, να καθηλωθούμε, λίγο πολύ, πίσω από την οθόνη του υπολογιστή μας. Διαδικτυακά μαθήματα, webinars, group calls, έρευνα, ψυχαγωγία, κοινωνική δικτύωση, κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας μπορεί να αποτυπωθεί σε μία καρτέλα στο διαδίκτυο. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω με τους φίλους μου; Κλείνω την καρτέλα. Δεν χρειάζεται καν να τους ενημερώσω. Άλλωστε, η αποχή μου δεν θα κρατήσει περισσότερο από λίγες ώρες, πολλές φορές λίγα λεπτά. Άργησα να κοιμηθώ το βράδυ γιατί δεν πρόλαβα να πατήσω το κουμπί «πίσω στην περιήγηση» του Netflix, πριν προχωρήσει αυτόματα στο επόμενο επεισόδιο; Δεν πειράζει, καθώς πλέον η ζωή μπορεί να περιμένει, μαγνητοσκοπείται, επαναλαμβάνεται. Θα δω το μάθημα αυτό αργότερα. Θα ξυπνήσω πέντε λεπτά πριν το επόμενο και θα το παρακολουθήσω με τις πιτζάμες.
Πολλές φορές δεν ξέρω πώς να ξεφύγω. Πονάει το κεφάλι μου από την έκθεση στην οθόνη; Κλείνω τον υπολογιστή, πηγαίνω μέχρι την κουζίνα, βάζω νερό, γυρίζω πίσω, διαβάζω μια σελίδα ενός βιβλίου, κοιτάω λίγο το ταβάνι, πλησιάζω το παράθυρο, κάθομαι πάλι στο γραφείο και ανοίγω την οθόνη. Έχουν περάσει πέντε λεπτά. Οι υποχρεώσεις μου όμως είναι συγκεντρωμένες εδώ, στην οθόνη που αντικρίζω τώρα και στα πλήκτρα που χρησιμοποιώ για να καταγράψω τις σκέψεις μου. Μοιραζόμαστε πλέον τον ίδιο σκληρό δίσκο. Τα ακροδάχτυλά μου κινούνται μηχανικά, η παλάμη μου αγκαλιάζει τέλεια το ποντίκι, που στο τέλος της ημέρας έχει κινηθεί περισσότερο από εμένα την ίδια. Ξαπλώνω για να κοιμηθώ χωρίς να νυστάζω, ελπίζω να βρεθώ σε μια κατάσταση κατά την οποία δεν θα χρειάζεται να σκέφτομαι, καθώς σε οποιαδήποτε άλλη που επιλέγω για να αποφύγω τον υπολογιστή, με κατατρύχουν οι τύψεις ότι παράλληλα με αυτόν αποφεύγω τις υποχρεώσεις μου.
Με πιέζουν τα ακουστικά; Τα βγάζω, αλλά στερούμαι παράλληλα τη μόνη μου παρέα, τις νότες και τη φωνή του τραγουδιστή. Τα βγάζω και στην κλήση επανέρχεται η φωνή μου, μικροφωνίζει ο συνομιλητής, ενοχλώ τους υπόλοιπους γιατί είναι μεσημέρι, δέχομαι ακτινοβολία. Θέλω να βγω για να ξεσκάσω, αλλά έξω βρέχει. Θέλω να ανασάνω, αλλά κάποιος μου πιέζει το στήθος. Θέλω να πετάξω, αλλά θυμάμαι ότι αυτό δεν μπορούσα να το κάνω έτσι κι αλλιώς. Πάντα όμως το προσπαθούσα, γι’ αυτό και πρέπει να σταματήσω να βυθίζομαι στην αδράνεια και να ξεκινήσω πάλι τις προσπάθειες.
Ας το δω λοιπόν κι αλλιώς. Θα μπορούσα χωρίς τον υπολογιστή να μιλήσω με τους φίλους μου, να τους αντικρίσω έστω και μέσω της οθόνης; Μάλλον όχι, όπως δεν θα μπορούσα να γράφω με τέτοια ταχύτητα και να μοιράζομαι ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα με τον κόσμο. Δεν θα μπορούσα να έχω πρόσβαση σε αμέτρητες πηγές γνώσης και καθηγητές με πουκάμισα, γραβάτες και – πιθανότατα – βερμούδες, να μου μεταδίδουν πληροφορίες χωρίς καν να απομακρυνθώ από την άνεση του γραφείου μου.
Μπορεί η οθόνη του υπολογιστή να είναι μονοδιάστατη, αλλά όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν δύο όψεις. Ο υπολογιστής, επομένως, είναι το μέσο για να επιβιώσω, κι ας με κουράζει πολλές φορές. Σε τελική ανάλυση, έχω ακόμα την επιλογή να κατεβάσω την οθόνη και να εκμεταλλευτώ την ρευστότητα του χρόνου, που αυτή μου προσφέρει, προς όφελός μου.
Comments