Μπορεί η λογοτεχνία να βρει αφορμή στον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν; Να μελετήσει τα φυσικά φαινόμενα, να τα αποτυπώσει με φράσεις και να καταλήξει σε μια αλληλουχία λέξεων με λογοτεχνική αξία; Να δομήσει ένα βιβλίο σαν μυθιστόρημα, εύκολο στην ανάγνωση, με έννοιες επιστημονικές αλλά με περιεχόμενο ελεύθερο, αυθόρμητο, συνειρμικό;
Όπως οι πλανήτες γύρω από τον ήλιο, έτσι και κάποιες έννοιες ακατανόητες στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Προσπάθησα να πιάσω το νόημά τους, αλλά είμαστε μαγνήτες με το ίδιο φορτίο. Όσο πλησίαζα, τόσο οι έννοιες απομακρύνονταν, υπενθυμίζοντάς μου τη θεωρητική υπόσταση του μυαλού και της σκέψης μου.
Έστω κι έτσι όμως, οι λέξεις που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες δεν με αφήνουν αδιάφορη. Δεν μπορώ εύκολα να διαχωρίσω τη θέση μου και να απομακρυνθώ από αυτές, όπως ίσως αντίστοιχα πολλοί θετικοί επιστήμονες απομακρύνονται από τον εγκιβωτισμό και τη γενική αντικειμενική. Παράδοξο, όπως ακριβώς και η εντροπία. Ταυτόχρονα όμως τόσο λογικό.
«Εντροπία, το παράδοξο του σύμπαντος». Φράση που βρίσκεται αρκετό καιρό στις σημειώσεις του κινητού μου, έπειτα από συζήτηση με έναν άνθρωπο που στιγμιαία ένιωσα ότι ήταν ο αντικατοπτρισμός μου. Θετική κατάρτιση, αγάπη για τη συγγραφή και τη λογοτεχνία. Εγώ, θεωρητική κατάρτιση, αγάπη για τις έννοιες της φυσικής, τη μορφή τους και τον ήχο τους στα αυτιά μου.
Τόσο καιρό προσπαθώ λοιπόν να γράψω κάτι για αυτό, αλλά δεν βρίσκω το κουράγιο. Ξέρω ότι, ακόμη κι αν διατηρήσω την αισιοδοξία μου, δεν θα καταφέρω ποτέ να κατανοήσω πλήρως έννοιες όπως αυτή. Η λογοτεχνία θα λειτουργήσει εδώ για ακόμη μια φορά ως ο ναυαγοσώστης μου, ανασύροντάς με από τα βαθιά νερά. Κι εγώ θα συνεχίσω να κολυμπώ υπό το άγρυπνο βλέμμα της.
Comentários