Σήμερα άκουσα τον διπλανό μου να φωνάζει κάτι περί δικαίου και αθωότητας. Δεν μου φάνηκε παράξενο, τα έχω συνηθίσει αυτά εδώ. Διάβασα μια φυλλάδα και έλεγε κάτι για τη πραγματικότητα και την αλήθεια… Ξέρεις τι νομίζω; Ότι για τους περισσότερους νέους πραγματικό είναι ότι έχουν δει σε κάποια ταινία, σε ένα site και σε αυτό το αποκρουστικό πλάσμα με τις κεραίες... Δεν ζουν, δεν βιώνουν τα γεγονότα, απλά τα δέχονται όπως τους τα σερβίρουν.
ΜΠΑΜ! Και έπειτα πέφτει απολυτή ησυχία. Να, αυτή την σιγή του θανάτου δε θα την καταλάβουν ποτέ... Αν και τους σκοτώνουν καθημερινά, το κάνουν τόσο φωναχτά ώστε να μην το ακούσουν, να μην το καταλάβουν. Εμείς είμαστε μέσα, γιατί τάχα είμαστε οι κακοί... Δεν διαφωνώ. Απλά ξέρεις, το δέντρο για να μεγαλώσει και να γίνει αυτό που είναι πρέπει να το ποτίσεις, δεν γίνεται από μόνο του...
Όμως κοίτα πως πέρασε η ώρα... Σε λίγο θα μας πετάξουν το φαΐ, είναι αργά και περίμενα όλη τη μέρα αυτό το ημίφως που μπαίνει από τα κάγκελα... Άσε με να το απολαύσω, είναι η μοναδική στιγμή που είμαι ελεύθερος μέσα στη φυλακή.
-Αλέξανδρος Καραλής
Commenti