Για να γράψω πρέπει να είμαι στεναχωρημένη και να ακούω πολύ δυνατά έντονα μπιτάκια. Για να γράψω πρέπει να είμαι χαρούμενη και να εμπνέομαι από στίχους τραγουδιών που μου αρέσουν.
Για να τραγουδήσω πρέπει να είμαι στο μπάνιο με κλειστή πόρτα. Για να τραγουδήσω πρέπει να είμαι στον δρόμο με παρέα.
Για να χορέψω πρέπει να είμαι μόνη στο σπίτι και να ακούω τη μουσική που μου αρέσει. Για να χορέψω πρέπει να περιτριγυρίζομαι από κόσμο, δεν χρειάζεται μουσική.
Για να ονειρευτώ πρέπει να έχω τα μάτια μου κλειστά· αλλά και ανοιχτά. Διαλέγω ανοιχτά και δεν περιορίζομαι.
Η ζωή μας πλημμυρίζεται από αντιθέσεις. Η ζωή είναι μια ευθεία πορεία χωρίς ανατροπές. Κι αυτό διαρκεί για ένα δευτερόλεπτο. Γιατί το επόμενο θα φέρει ανατροπή. Κάτι θα γίνει, θα χτυπήσει το τηλέφωνο, κάποιος θα σε φωνάξει από το άλλο δωμάτιο, τα συναισθήματά σου θα μεταβληθούν, θα παρατηρήσεις την ανάσα σου και θα είναι σαν να μην είχες ανασάνει ποτέ ως τότε, σαν να μην είχες ξανανιώσει οργή με τον ίδιο τρόπο, σαν να είχες ξεχάσει πώς σε λένε, σαν να μην θυμάσαι τον ήχο της φωνής του αγαπημένου σου προσώπου.
Σήμερα γράφω επειδή είμαι χαρούμενη και είμαι χαρούμενη επειδή γράφω. Σήμερα εκτιμώ τη ζωή και αναπνέω λίγο βαθύτερα απ’ ότι συνήθως, τραγουδώ μόνη μου στον δρόμο και γυρνάω πέντε λεπτά μετά την απαγόρευση για να κάνω την καρδιά μου να χτυπήσει λίγο πιο δυνατά.
Σήμερα χορεύω μπροστά από τη τζαμαρία του σαλονιού και παίζω με τη σκιά μου. Σήμερα δεν διαβάζω αλλά κάνω χώρο στο μυαλό μου για να μπορέσω να ονειρευτώ πιο ελεύθερα το βράδυ και να ξεκινήσω αύριο την ημέρα γεμάτη έμπνευση. Κι ας φέρει το αύριο ό,τι θέλει.
Αγγελική Βλαχοπούλου
Σχόλια