«Αισθάνεσαι σαν τον Άτλαντα, που κουβαλά στους ώμους του τον κόσμο», του είπε κάποιος, κάπου, κάποτε. «Νομίζεις ότι αν τον αφήσεις θα γκρεμιστεί, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν εξαρτώνται όλα από εσένα κι ούτε όλα καταλήγουν τραγικά», συμπλήρωσε εκείνος αυτόματα στο μυαλό του.
Άραγε, αν το ίδιο άτομο τον συναντούσε τώρα, θα του έλεγε ξανά αυτά τα λόγια; Η απάντηση είναι σίγουρα καταφατική και δεν καταλαβαίνει καν γιατί αναρωτιέται. Θέλει να πιστεύει ότι έχει αλλάξει, και έχει αλλάξει. Αλλά όχι ολοκληρωτικά, όχι όσο θα μπορούσε και σίγουρα όχι ως προς αυτό.
Ο Άτλας κουβαλά τον κόσμο, και ναι, αν τον αφήσει θα γκρεμιστεί. Αλλά αυτή είναι η τιμωρία του. Του επιβλήθηκε λόγω των πράξεών του. Εκείνος όμως δεν γεννήθηκε με αμαρτίες, ούτε έκανε σημαντικά λάθη στην πορεία. Γιατί λοιπόν αναλαμβάνει οικειοθελώς τον ρόλο του Άτλαντα, του Σίσυφου, του Τάνταλου;
Με τον καιρό και την καθημερινή προσπάθεια, καταλαβαίνει ότι δεν έβαλε ο ίδιος τον εαυτό του σε αυτή τη θέση, απλά προσαρμόστηκε για να κάνει τους άλλους χαρούμενους. Σταματά λοιπόν να κατηγορεί τον εαυτό του και προσπαθεί να αλλάξει και ως προς αυτό.
Όλον αυτόν τον καιρό όμως, όπως ο Άτλας, έτσι κι εκείνος έμαθε να κρατά την ισορροπία. Έτσι, αν όντως αφήσει απότομα τον κόσμο των άλλων κάτω, αυτός ίσως να γκρεμιστεί. Γι’ αυτό προσπαθεί να τον αποθέσει όσο πιο μαλακά γίνεται. Και πάλι όμως βρίσκει αντίδραση. Οι άλλοι νιώθουν ότι το μαγικό χαλί τους έμεινε από μπαταρία. Δεν αρέσουν σε όλους οι αλλαγές, ακόμα κι αν είναι προς το καλύτερο.
Ίσως όμως και να μην τον νοιάζει αν θα γκρεμιστεί ο κόσμος. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα για όλους.
コメント