Ένα συνηθισμένο απόγευμα, ένα απόγευμα που δεν είχε ούτε συννεφιά ούτε ήλιο, ούτε αέρα ούτε νηνεμία, ούτε θόρυβο ούτε ησυχία, έλαβα στο mail μου κάτι ξεχωριστό, κάτι φωτεινό, κάτι με αναταράξεις και πολύ φασαριόζικο. Αυτό ήταν το κείμενο της Κατερίνας, η οποία, όπως μου εξήγησε, έψαχνε αφορμή για συζήτηση και δημιουργικότητα, ένα καταφύγιο στις συνθήκες της εποχής και της ανελεύθερης καθημερινότητας. Ακολουθεί η καταγραφή των σκέψεων, των ιδεών και των συναισθημάτων της.
«Aν κράταγες ποτέ ημερολόγιο όπως εγώ, αν έγραφες σε χαρτί και τώρα γράφεις στο κινητό σου, δώσε μου μια απάντηση, τις σκέψεις σου στο παρακάτω... Μια ίσως χαζούλικη ιδέα για συζητήσεις σε μια στήλη του καινούριου αγαπημένου μας blog».
«Αγαπημένο μου κινητό»
Μια γνωστή που έγινε φίλη με το που έσκασε το πρώτο της χαμόγελο υποστηρίζει πως οι καταγραφές σκέψεων και συναισθημάτων είναι λυτρωτικές. Κρατάμε τον όρο καταγραφή για το λυρικό χαρακτήρα της λέξης και επιδιδόμαστε σε άηχα πληκτρολογήματα σε touch screens κινητών και σε ηχηρά πληκτρολογημένα κείμενα, ευανάγνωστα – βέβαια – από τον καθένα λόγω του τυποποιημένου γραφικού χαρακτήρα τους αλλά με αναλλοίωτο "χαρακτήρα".
Τα κινητά μας έγιναν τα κρυφά ημερολόγια των εφηβικών μας χρόνων, αυτά με τα οποία μοιραζόμασταν καταιγισμούς σκέψεων και συναισθημάτων ή απλά τη μέρα μας στο σχολείο και καταλήγαμε να τα κρύβουμε βιαστικά με μουτζούρες κάτω από τα μαξιλάρια, στο παραμικρό άκουσμα ενώ – στην καλύτερη των περιπτώσεων – κατέληγαν σε κρυψώνες μυστικές που εγώ προσωπικά, τόσες φορές είχα ξεχάσει. Τόση μυστικοπάθεια για να μη μάθει η μαμά ότι ο Σωτήρης χούφτωσε την Αννούλα στο πρώτο διάλειμμα και την πήρε αγκαλιά στο σχόλασμα. Δεν έχει πια γούστο η προσφώνηση "αγαπητό ημερολόγιο" όπως άκαιρη είναι και η αντίστοιχη – σε σημερινές συνθήκες – "αγαπημένο μου κινητό". Όπως και τότε, έτσι και σήμερα δεν είναι εύκολα παραδεκτό. Γλιτώσαμε τις μουτζούρες, τον αποκρυφισμό και τα στραπατσαρίσματα. Μπλέξαμε με δεκάδες κωδικούς και pin, εμπιστευτήκαμε την αγαπητή google να τα κρύψει για μας και αυτή το κάνει με τη διαβεβαίωση ότι δεν είμαστε ρομπότ. Très cool!
Δηλώνω τεχνολογικά αναλφάβητη σε καιρούς που απαιτούν το ακριβώς αντίθετο, ένιωθα πιο δημιουργική όταν έπιανα μολύβι και στυλό και έκανα μουτζούρες στο χαρτί και σταματούσα και ξαναέγραφα χωρίς περισπασμούς από ειδοποιήσεις για τα νέα του κορονοϊού από την εφαρμογή της γαλλικής Le monde ή τις συνομιλίες στο WhatsApp. Αν έχανα τον ειρμό, ζωγράφιζα κουτάκια και καρδούλες (ταλέντο από μικρή) ή έγραφα με ωραία γράμματα στίχους τραγουδιών και αυτό έπαιρνε ώρες… Και τώρα με τον εγκλεισμό στον καιρό της πανδημίας, αυτή η εφηβική ανάγκη γίνεται επίκαιρη, καλέσματα από το παρελθόν σε μια εποχή που δεν έχουμε παρόν, σε μια εξιδανικευμένη ανέμελη ηλικία που έχει παρέλθει και μια ανήσυχη σκέψη ότι "το κινητό μόνο ημερολόγιο δεν είναι για τους πολλούς". Ξεχάσαμε να αφουγκραζόμαστε τις στιγμές, τις μέρες και το λεξιλόγιο μας αποδείχθηκε φθηνό στην κατηγορία "συναισθήματα". Απλά αυξάνουμε ολοένα τους ρυθμούς κι έτσι απλά, ζούμε.
Αν και μου λείπει το χαρτί, παραδέχομαι, όπως έκανα και με το ημερολόγιό μου, ότι μοιράζομαι σκέψεις με το κινητό μου: λίστες σούπερ μάρκετ, καθημερινές υποχρεώσεις αλλά και πλάνα για το μέλλον, συναισθήματα της στιγμής που πρέπει να καταγραφούν για να διατηρηθεί η ένταση τους… Συμβιώνουν όλα μαζί σε ένα συννεφάκι του παγκόσμιου ιστού και από κει εμφανίζονται στο κινητό μου. Εκεί που το candy crush στο μετρό μετά από 10 στάσεις γίνεται βαρετό, ανοίγει μια σημείωση που κάνει μια απλή καταγραφή: μια λέξη που δηλώνει πολλά (πλήξη), μια συμπεριφορά ενός προσώπου που προβλημάτισε, μια ανησυχία, ένας στόχος κι ας είναι γραφτό του να μείνει μόνο όνειρο. Στα ανοιξιάτικα απογεύματα του εγκλεισμού, φτάνει μια ώρα να χαθείς στον όχλο των ασυνάρτητων σκέψεων με απλές καταγραφές στη – χωρίς αμφισβήτηση – απαραίτητή μας συσκευή, το κινητό μας. Το έχουμε στην τσέπη μας, το κουβαλάμε παντού, μαζί του περνάμε τις περισσότερες ώρες στην τρέλα του εγκλεισμού, αλλά πώς και πότε το χρησιμοποιούμε πραγματικά για μας όταν η χρήση του εξαρτάται μοναδικά από άλλους;
Υ.Γ.: Αυτή τη στιγμή γράφω σε εφαρμογή της Google και συνειδητά την ενημερώνω για τις σκέψεις μου. Pas cool, ha?
Comments