Έμπνευση

Έμπνευση, μια όμορφη λέξη. Τι είναι όμως η έμπνευση; Όπως βλέπω τώρα τη λέξη αποτυπωμένη στο χαρτί, αποτελείται από εν + πνοή. Πνοή, δηλαδή ανάσα. Μέσα. Μέσα πού; Τι ανάσα; Σίγουρα όχι εισπνοή. Όμως, είναι πνοή ή είναι πνεύση; Πνεύση ως ενέργεια κάποιου άλλου, το φύσημα. Κάποιος όμως φυσάει κάτι μέσα μας; Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό, γιατί αφαιρεί την ατομική μας συνείδηση. Εκτός κι αν η έμπνευση είναι όντως εξωτερικός παράγοντας, και γι’ αυτό άλλωστε ταυτίζεται με τον οίστρο, την αλογόμυγα που πάει στα καπούλια του αλόγου και το ενοχλεί τόσο, ώστε το αναγκάζει να διακόψει τη ραστώνη του και να κινητοποιηθεί. Έτσι κινητοποιούμαστε κι εμείς όταν έρχεται η έμπνευση, ο οίστρος, η ενόχληση. Που για μένα είναι πιο πολύ η διάθεση, το καθαρό μυαλό, που οδηγεί στη δημιουργία. Δημιουργία, άλλη μια όμορφη λέξη…

Και τώρα απλά κρατάω το στυλό χωρίς να μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο θέμα για να αγγίξω. Φαντάζομαι η μύγα πήγε σε άλλο άλογο.