Και όσο κι αν θυμώνω, όσο κι αν αγανακτώ, μπορεί κάποτε να έρθει η στιγμή της παραδοχής πως αν δεν είχες έστω και ένα από τα ελαττώματά σου ίσως σήμερα να σ' αγαπούσα λιγότερο. Αν δεν είχες έστω μια από τις αδυναμίες σου, αυτές που συμπληρώνουν τα δυνατά μου σημεία. Αν δεν είχες έστω λίγο από τον εγωισμό σου, αυτόν που μου ξυπνάει την ανασφάλεια.
Σκέψου μόνο πως θα ήταν...
Είναι τόσο όμορφη η εικόνα σου! Γιατί τα μάτια σου είναι ένας καθρέφτης. Και όταν γελάς βλέπω σ' αυτά τον ουρανό. Και όταν κλαις βλέπω σ' αυτά την καταιγίδα.
Σκέψου μόνο πως θα ήταν...
Μα είναι τόσο ωραίος ο εαυτός σου! Γιατί το γέλιο σου φέρνει πίσω την άνοιξη. Και με τα δύσκολα σου ούτε στιγμή θα παραπονεθώ. Σαν σου λέω αυτή τη φράση, όπως είσαι σ' αγαπώ.
Πέτρος Παπαντωνάκος
Comments