Αυτή

Μου λείπει η αγκαλιά.

Αυτή η αγκαλιά που σε κλείνει μέσα της και νιώθεις «Μωρός»,

αυτή η αγκαλιά που σου προσφέρει την αίσθηση του ανύπαρκτου χρόνου.

Η αγκαλιά της ψυχής.

Αυτή που – λες και γιατρός – μεγαλώνει τις αισθήσεις σου, τα νιώθεις όλα πιο πολύ.

Και ξαφνικά είσαι το παιδί που παίζει στην πλατεία κάτω από το σπίτι σου,

το καναρίνι που τιτιβίζει στο μπαλκόνι του γείτονα,

η γάτα που νιαουρίζει νωχελικά στην αυλή...

Σκέφτομαι, άραγε με ξέρει κανείς καλύτερα από το αγαπημένο μου λούτρινο;

Με έχει νιώσει κανείς τόσο;

Με έχει σιχαθεί κανείς τόσο;

Μου λείπει αυτή η αγκαλιά.

---

Αλίκη