Στο μπάνιο, γυμνή, με την πλάτη πάντα γυρισμένη
πάντα να κρύβομαι και πάντα να ντρέπομαι.
Νερό ζεστό, πόσο με καίει…
Το γυρνάω προς τα αριστερά
να μου αφήσει εγκαύματα.
Στο μυαλό μου στροβιλίζονται διαρκώς σκέψεις
Τυφώνας που αποτυπώνεται στο χαρτί,
στον αφρό του σαμπουάν μου, στους υδρατμούς...
Παντού ή και πουθενά. Άλλωστε, ελάχιστη σημασία έχει.
Μια φθίνουσα πορεία. Ξέρεις γιατί…
Ο καθένας ξέρει μέσα του γιατί
μα ίσως το κρατάει για τον εαυτό του
το μέσα του και το γιατί του.
Τι κι αν σε χάνω, δεν σε αφήνω να δεις τη γύμνια μου.
Κρατώ την πλάτη γυρισμένη, κι ας λιγοστεύει η σημασία.
Ο χρόνος περνά με ακανόνιστο ρυθμό
κι εγώ μένω να κοιτώ τον τοίχο.
Πονώ αλλά δεν το νιώθω…
Θα μου αφήσει σημάδια όπως το καυτό νερό;
Τουλάχιστον θα μείνω καθαρή.
Οι πληγές θα φύγουν, ο χρόνος περνά,
δεν με ρωτά... Δεν σε ρωτά…
Στο μεταξύ, προσπαθώ να κοιτάξω μπροστά.
Κατά βάθος ξέρω ότι μόνο από τον εαυτό μου κρύβομαι
και το κάνω καλά. Αλλά μέχρι πότε;
Comments