Τα παλικάρια σου…

Όνειρα δεμένα σε γκρίζα σύννεφα

Πρόσωπα μαυρισμένα και πορφυρά

Τα παλικάρια σου ορθώνουν οχυρά

Φυλάνε, βλέπεις, τα άψυχα σώματά τους

για να γιομίζουν τάφους με ζωντανά σπλάχνα,

που πάντα βρίσκονταν στην αρένα, όχι για να εξουσιάζουν,

αλλά για να λέγονται «άνθρωποι» του λαού σου.

Τα τριαντάφυλλά μου κρυμμένα σε πέπλο σκούρων αποχρώσεων

Διασχίζω τώρα τους δρόμους

Στρατόπεδα εγενήκανε, βλέπεις, μιας πόλης που υπήρξε κάποτε όμορφη

Αφεθήκαμε στους δρόμους, για σένα πατρίδα που ξεχνάς ποια είσαι

όταν σκοντάφτουμε στα γοητευτικά ένστολα παιδιά σου που στήνουν ασπίδες,

που «αξίζει» να είναι στον θρόνο για να τυφλώνουν και να φυλακίζουν τους αληθινούς μαχητές,

αφού προβάλουν τα όπλα τους ως ένδειξη ρώμης.