Με τα μάτια κλειστά

Γυρίζω από μια δουλειά, απόγευμα προς βράδυ. Κόσμος κυκλοφορεί έξω, τα μαγαζιά ακόμα ανοιχτά. Παρατηρώ γύρω μου. Κάποια στιγμή μια παρόρμηση μου έρχεται στο μυαλό. Κλείνω τα μάτια μου και προχωράω. Το κάνω τελευταία συχνά. Με βοηθάει να συγκεντρώνομαι. Περπατάω στα όρια των πλακών του πεζοδρομίου προσπαθώντας να μην παρεκκλίνω. Μετράω τα βήματα μου. Ένα, δύο, τρία, πέντε, δέκα. Ανοίγω τα μάτια μου. Σε λίγο τα ξανακλείνω. Αυτή τη φορά μετράω μέχρι το είκοσι. Πλέον βρίσκομαι στην πλατεία που επιστρέφω όλη μου τη ζωή. Ως συνήθως, παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Μεγάλοι άνθρωποι γελάνε, παιδιά κλαίνε και μετά γελάνε κι αυτά. Άλλα παίζουν μπάλα στην εκκλησία, όπως κάναμε κι εμείς παλιά. "It's a bittersweet symphony this life" έλεγαν οι Verve. Όλα κυλάνε. Ταυτόχρονα όλα μοιάζουν να είναι στη θέση τους. Κι εγώ συνεχίζω. Κλείνω τα μάτια μου και προχωράω.