Σκέψεις, λέξεις, υποσχέσεις,
πονηρές διαπραγματεύσεις
γυροφέρνουν στο μυαλό μου
πάει χάνω το λογικό μου
μα αυτό συνέχεια στρίβει
σαν πλυντήριο που στύβει
ρούχα χιλιοφορεμένα
με αγάπη μπαλωμένα
Γράφω ρίμες, σημειώσεις,
δίχως νόημα απόψεις
σιωπηρά στο κινητό μου
παραθέτω το μυαλό μου
μα λαβύρινθος μου μοιάζει
κάποιος σαν να ξεσκεπάζει
τα απόκρυφα του νου μου
φαντασίες, στοχασμούς μου
Βλέψεις, όνειρα, αντιρρήσεις
λόγια ψάχνουν απαντήσεις
όλη νύχτα με παιδεύουν
πλησιάζω, μ’ αποφεύγουν
γράφω, σκέφτομαι, σε χάνω
μακριά από μένα φτάνω
βλέπω τον προορισμό μου
να μακραίνει από μπρος μου
Έναν άνθρωπο ζητάω
που να λέει σ’ αγαπάω
έστω κι αν δεν πολυξέρει
η αγάπη τι σημαίνει
οι προσπάθειες που κάνω
κι ας νομίζω πως τον φτάνω
δεν αρκούν ούτε για δείγμα
είναι, θε μου, τόσο κρίμα
Κι άμα κάποτε ρωτήσεις
μήπως έχω παραισθήσεις
θ’ απαντήσω μ’ ένα νεύμα
σ’ αγαπώ κι ας είσαι ψέμα
κι οι στροφές τέλος δεν έχουν
οι ψυχές μας πώς αντέχουν;
σαν τον δρόμο της ζωής μας
σαν πικάπ με μουσική μας
Ξέρω πήγε η ώρα πέντε
μαριονέτες αποθέστε
τα παράπονα που ζούσαν
χρόνια τώρα και ποθούσαν
κάποιον χώρο να εκφραστούνε
στη σκηνή πώς να τον βρούνε;
αφού πίσω απ’ την κουρτίνα
τις κινεί κλωστή και νήμα
κι αν ποτέ κι εγώ προφτάσω
να τις δω να ξαποστάσω
κράτα μου μια θέση δίπλα
στα παιδιά με τα σπουργίτια
Comments