Η ώρα ετούτη

Κάθομαι τώρα πάλι εδώ και συλλογιέμαι με ανοιγμένο το μπαλκόνι της ζωής μου, συντροφιά τούτο μονάχα το κερί μου, ρίχνω το φως του σ' όλα όσα απαρνιέμαι.

Βγαίνει ο κόσμος απ' τα σπίτια που κλεινόταν, τώρα ξάστερα ο ουρανός νυχτώνει,

είναι γλυκιά η ώρα όταν σουρουπώνει και μοιάζει λίγο ξαφνικά ότι φοβόταν.

Με μια συγκίνηση βαθιά θα εισχωρήσω σε μια σπηλιά που έχω κρυμμένη στο μυαλό μου, έχει αλλάξει πια νομίζω τον ειρμό μου αυτή εδώ η αναπάντεχη γαλήνη.

Η ώρα ετούτη με την έκτακτη ειρήνη σε άλλα μέρη δεν υπάρχει στο ρολόι και μια ψευδαίσθηση νομίζω πως με τρώει, εδώ η γη δεν μοιάζει τόσο με καμίνι.