Δεν ξέρω αν πρέπει ακόμα να στο πω
ή να προφυλάξω αυτές τις δύο λέξεις μου.
Μα τι λέω, αφού ξέρω τελικά πως απ' το στόμα
κρυφά θα μου τις πάρεις.
Χίλιες φορές να έφευγες,
κι άλλες πολλές θα στις ψιθύριζα,
στον άνεμο να ακούς το κάθε γράμμα,
στον ύπνο σου μέσα γλυκά
και ύστερα το ξημέρωμα να χάνονταν,
όπως τα όνειρα που παλεύουμε να θυμηθούμε.
Δεν ξέρω αν πρέπει ακόμα να στο πω,
μα ξέρω πως φαντάζει αδύνατο να μη σου το φωνάξω,
όταν πια δε θα μπορείς να με ακούς
κι ούτε στη σκέψη σου πια δεν θα με βλέπεις.
Δεν ξέρω αν πρέπει ακόμα να στο πω
ή να σε αφήσω να πιστέψεις πως ξεχνάω.
Ίσως αυτό να 'ναι το ανώδυνο για μας.
Και νιώσεις τότε αληθινά πως σ' αγαπάω.
Comments