Απραξία

Τι κι αν λεγόμαστε φοιτητές ...

Τι κι αν είμαστε το μέλλον αυτού του κόσμου ...

Τι κι αν οι παλιοί πιστεύουν σ’ ένα παφλάζον κύμα

που δήθεν ξεσηκώνει η μαχητική νεολαία ...

Νιώθω να είμαι πιο παρελθόν από το χθες

που διστάζει να δει το σήμερα και να φτάσει στο αύριο.

Άβυσσος ιδεών κρύβεται μέσα σε άχαρα και παλιά κτήρια ...

Σκέψεις που απλώς αναδεύονται σε αυτήν την ψυχρή ατμόσφαιρα

Αφίσες που φωνάζουν συνθήματα

και ούτε οι διαδηλωτές δεν είναι σε θέση να τα υπερασπιστούν

Πρόκειται ίσως για παρατάξεις από στρατιωτάκια

που είναι πιο συγκαταβατικά κι από ένα παρωχημένο σύστημα παιδείας.

Εμείς, που θα έπρεπε να διεκδικούμε μια ανθισμένη αμυγδαλιά,

μια ελπίδα για το αύριο

ακουμπάμε στα ξερά και γερασμένα κλαδιά

ενός ξεχασμένου στη μοίρα του δέντρου

βγαλμένου δίπλα σε χώρους που δακρύζουν

φυτρωμένου σ’ ένα δάπεδο ολισθηρό.

Μα η ιδέα και η δύναμη είμαστε εμείς.

Εμείς μέσα σε άπειρους τοίχους

που προσπαθούν την απειρία μας να παγιδέψουν

Και μένουμε στα λόγια πιστεύοντας

πως θα υπάρχει πάντα κάποιος λιγότερο δειλός ή μάλλον περισσότερο θρασύς

να αναλάβει τις ευθύνες που αφήνουμε να αιωρούνται απλανείς.

Ίσως να μην ξέρω να μάχομαι γι’ αυτά που μου αξίζουν...

Ίσως να μην κερδίσω ποτέ τα άνθη της νιότης μου...

Μα όσο δειλή και βουβή στέκομαι σε απραξία

η αμυγδαλιά μου χάνει και τα τελευταία της κλαδιά

αυτά που συντηρούσαν μια σκονισμένη ελπίδα

κάπου μέσα μου ή και κάπου εκεί έξω…

Διάκριση και πρώτη δημοσίευση:

Πρώτος Φοιτητικός Ποιητικός Διαγωνισμός

Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ