Δε λέμε να ζήσουμε. Λέμε να περάσουνε οι μέρες. Δε σκεφτόμαστε όνειρα. Πατάμε στης πόλης τ' απόνερα. Ανάσες μισές. Εκείνες τις νύχτες που τρέμεις, που φως πρωινό περιμένεις. Ανάσες μισές. Ανάσες κοφτές. Σε είδα με δάκρυα πάλι προχθές.
Τις κρίσεις τις κάναμε βίωμα. Αραιά της ξεγνοιασιάς τα κομμάτια. Τον κόσμο γνωρίζεις με χάπια. Διαλέγεις τυφλός μονοπάτια.
Συνηθίζουμε στην απομόνωση. Προχωράμε σαν να 'μαστε απόκληροι. Σπάνε οι φωνές μας την ηχομόνωση. Προσπαθούμε να νιώσουμε ολόκληροι.
Ανάσες μισές.
Πληγές ανοιχτές που μαθαίνεις
να κλείνεις.
Ανάσες κοφτές.
Ζητιανεύουμε ενέσεις σεροτονίνης.
---
Πέτρος Παπαντωνάκος
Kommentare