Ακούγονται πάλι τραγούδια βιολιστών.
Σταμάτησαν κάπως μια στιγμή, μετά αρχίσαν πάλι.
Μόνο που απεχθάνομαι να με ξυπνάνε έτσι, ιδίως
όταν παίζονται κι άσχημες μελωδίες.
Η λάμψη ενός άθλιου κόσμου μού θάμπωσε τα μάτια·
τα αυτιά μου εγείρονται στην γύρω μουσική και η
διάθεσή μου άγγιξε απότομα μια λήθη ανερμήνευτη.
Η αθλιότητα με ακολουθεί· σαν ένα σύννεφο βροχής
σ’ ένα παιδικό καρτούν που ρίχνεται μόνο πάνω σε μένα
και στο τέλος ο κακός πεθαίνει και η βροχή δεν φεύγει.
Ακούγονται τραγούδια ξεχαρβαλωμένων βιολιών.
Πάψαν να παίζουν βιολιστές· μείνανε μόνο τα βιολιά.
Τώρα, οι ίδιοι γίναν ακροατές μιας συμφωνίας ενός
θεάτρου αρχαίας Επιδαύρου που πληρωμής της
είναι η αιμορραγία της ψυχής.
Το σύννεφο τους κάλυψε κι εκείνους – ω πόνοι! –
Κάποτε, η μουσική αυτή θα λέγεται αριστουργηματική.
Μέχρι τότε, μας κουράζουν οι νότες και η ατονία της.
Λευτέρης Χονδρός
Commentaires