Adagio

Την εποχή εκείνη δεν γνώριζα πώς

οι άνθρωποι διεκδικούν την ελευθερία τους·

αλλ’ ούτε να μιλήσω μπορούσα,

να πω κοιτάξτε με είμαι εδώ ανάμεσά σας,

παίζω με τον ουρανό,

κυλιέμαι στα πατώματα, κολυμπάω γυμνός·

μόνο να χαμογελάσω μπορούσα –

ήταν αρκετό.

Άνθρωποι με πλησίαζαν και με καταδικάζανε·

ένιωθα τότε το χρυσαφί χρώμα της σιωπής

και χαιρόμουν αυτή την καταδίκη μου.

Χαμογελούσα και με πλησίαζαν,

χαμογελούσα και με πλησίαζαν.

Κάποτε ήταν οι θλιμμένες Κυρίες της εκεί

γειτονιάς, άλλοτε τα παιδάκια που παίζουν·

πάντοτε ήτανε τα παιδάκια που παίζουν.

Ύστερα, θα ερχόταν ο ταχυδρόμος·

πώς να μιλήσεις με έναν ταχυδρόμο;

Έμαθα να διαβάζω γράμματα άλλων

γιατί δεν χρειαζόταν να δώσω απάντηση –

χαμογελούσα και με πλησίαζαν.

Λευτέρης Χονδρός