Ο Σπύρος Παρασκευάκος είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες που τιμούν κάθε γράμμα της λέξης. Άρχισα να τον παρακολουθώ περισσότερο από τότε που άκουσα το τραγούδι «Μαμά Μπαμπά» από τον δίσκο «Τρίτη Έξοδος», σε μουσική του ίδιου και στίχους του Γιάννη Βασιλόπουλου. Ένα τραγούδι που σε αγγίζει βαθιά και σε «χτυπάει» στον πυρήνα σου.
Εκτός από αυτόν τον δίσκο, έχει κυκλοφορήσει το 2015 τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Απ’ το μηδέν», ενώ έχει εκδώσει και μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Μικρά Καρφιά». Αυτό ακριβώς είναι που με γοήτευσε στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, δηλαδή ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει την εξαιρετική ικανότητα σύνθεσης μουσικής με αυτή της γνώσης και διαχείρισης του γραπτού λόγου.
Παρόλο που είναι ένας ικανότατος συνθέτης, τον τελευταίο καιρό δεν του αρκεί μόνο η εκ του μηδενός δημιουργία μουσικής, αλλά διασκευάζει και τραγούδια δικών του «ηρώων», όπως το «Παπάκι» του Νικόλα Άσιμου και τον «Κηπουρό» του Παύλου Παυλίδη. Όποιος ακούσει τις συγκεκριμένες διασκευές θα καταλάβει αμέσως το πόσο βαθιά συναισθηματικός αλλά και εφευρετικός άνθρωπος είναι ο Σπύρος, καθώς στις διασκευές του έχει προσθέσει καινούργια στοιχεία, προσδίδοντας έναν – θα μπορούσε κανείς να πει – ηλεκτρονικό ήχο, δημιουργώντας μια ελαφριά απόκοσμη ατμόσφαιρα.
Είναι χαρά μου λοιπόν να συνομιλώ με έναν τέτοιο καλλιτέχνη εκ μέρους της «Καταγραφής», από τη στιγμή μάλιστα που και ο ίδιος βρίσκεται σε μια αέναη καταγραφή συναισθημάτων και ιδεών μέσω της μουσικής και των ποιημάτων του.
1. Σε ποια ηλικία άρχισες να ανακαλύπτεις την αγάπη σου για τις τέχνες? Ήταν κάποιο συγκεκριμένο βίωμα που σε ώθησε προς τις καλλιτεχνικές σου ενασχολήσεις;
Έγραψα το πρώτο μου ποίημα σε ηλικία δέκα ετών με το θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Συντετριμμένος. Σε βαθύ θρήνο και με αυτό κάπως ηρέμησα. Κατάλαβα πολλά χρόνια μετά πως αυτή ήταν η αρχή. Η πρώτη μου φορά. Η πρώτη φορά που νίκησα τη θλίψη. Σχεδόν τον Θάνατο. Έμεινε μέσα μου η τέχνη, σε λανθάνουσα κατάσταση, σε χειμερία νάρκη πολλά χρόνια και θέριευε. Μέχρι που μετά τα 18 μου ξύπνησε για τα καλά. Επέστρεψε με δύναμη και φόρα, θηρίο.
2. Εκτός του ότι συνθέτεις, γράφεις και ποιήματα. Πιστεύεις ότι αυτή σου η ενασχόληση με την συγγραφή έχει εξελίξει την συνθετική σου δεινότητα, ξεκλειδώνοντας νέους κόσμους και συναισθήματα;
Φυσικά. Πρώτα ήρθε η ποίηση στη ζωή μου και μετά η μουσική. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τα αντιλαμβάνομαι όλα σαν ποίηση. Σαν ομορφιά. Μεστά και με σαφήνεια. Η μουσική μου περιέχει λέξεις, γλώσσες. Ακόμα και αν πρόκειται για ορχηστρική. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κατανοώ βαθιά τις λέξεις. Από κάθε τους πλευρά. Τις σέβομαι, τις τιμώ.
3. Είσαι ένας άνθρωπος δημιουργός. Τι σε έκανε να ασχοληθείς με την διασκευή τραγουδιών άλλων συνθετών, τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε σε αυτή τη διαδικασία;
Ζω μια ζωή την τέχνη μέσα από το δικό μου πρίσμα. Η σχέση μου με τα ποιήματά μου, τους στίχους μου και τη μουσική μου είναι μια σχέση πάθους. Όλη μου η ζωή. Κάπου ένιωσα την ανάγκη να κάνω μια παύση. Να ξεκαβαλήσω ρε παιδί μου. Να μελετήσω. Να ανακαλύψω νέους δρόμους. Ένιωσα την ανάγκη να λογοδοτήσω κάπου. Σε κάτι ιερό. Και δεν έχω πιο ιερό από τα τραγούδια που αγάπησα και τους δημιουργούς τους. Επίσης ένιωσα μόνος. Πολύ μόνος. Και θέλησα να φέρω κοντά μου αυτούς που αγαπώ. Τους συγγενείς μου. Τον Άσιμο, τον Παύλο Παυλίδη, τον Λοΐζο.
4. Πόσο σημαντικό πιστεύεις ότι είναι για έναν ερμηνευτή, είτε ηθοποιό είτε τραγουδιστή, η βαθιά γνώση και κατανόηση του κειμένου που καλείται να ερμηνεύσει;
Πολύ σημαντικό πράγμα. Η γνώση είναι δύναμη και όσο πιο καλά ξέρεις τι συμβαίνει με τις λέξεις που βάζεις στο στόμα σου, τόσο πιο καλά θα εκφραστούν. Ωστόσο, όταν λέμε βαθιά γνώση, την εννοούμε σε ένα πιο συναισθηματικό επίπεδο. Σε ένα επίπεδο ενσυναίσθησης. Ένας ερμηνευτής μπορεί να ερμηνεύει το κείμενο για πολύ διαφορετικούς λόγους από αυτούς για τους οποίους το έγραψε ο δημιουργός. Ωστόσο πρέπει να νιώσει τις λέξεις. Τη δύναμή τους, τον όγκο τους. Και να χτίσει ξανά απ’ την αρχή ένα ολόκληρο σύμπαν με αυτές.
5. Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τις δουλειές που θέλεις να κάνεις και τους συνεργάτες σου; Τι είναι αυτό που θεωρείς απαραίτητο για να οραματιστείς την συνεργασία;
Για τις δουλειές μου δεν έχω κριτήρια. Έχω μια απεγνωσμένη ανάγκη και ένα βαθύ ένστικτο. Ξυπνάω μια μέρα ξαφνικά και λέω «ναι, αυτό θα κάνω». Κάτι με τραβάει με τέτοια έλξη που δεν μπορώ να βάλω κάτω τα κριτήρια. Ζω ένα παράφορο πάθος κάθε φορά. Τώρα με τους συνεργάτες μου είναι αλλιώς. Είμαι πια πολύ αυστηρός. Δε θέλω να μπλέκω με κωλόπαιδα. Θέλω όχι μόνο να με έλκει το ταλέντο τους και να μπορώ να το νιώσω αλλά να περνάω και καλά μαζί τους. Θέλω να γελάω και να με τραβάνε έξω από τα σκοτάδια μου όταν χρειάζεται. Να φέρνουν λίγο φως και λίγη τρυφερότητα. Να νοιάζονται. Δεν με αφορά καμία συνεργασία που δεν εμπεριέχει τα παραπάνω. Απαραίτητη λοιπόν θεωρώ τη συντροφικότητα. Να νιώθω πως είμαστε στην ίδια πλευρά και συμμαχικά χτίζουμε κάτι μαζί. Να πιστεύουμε στον ίδιο κόσμο.
6. Πόσο εύκολο είναι ένας καλλιτέχνης να κάνει σχέδια και όνειρα για τα επόμενα βήματα εν μέσω μίας πανδημίας και επαναλαμβανόμενων lockdown;
Είναι πολύ δύσκολο. Είναι τραγικά δύσκολο και στο πρακτικό κομμάτι καθώς δεν έχει γίνει καμία πρόβλεψη για τους καλλιτέχνες με όλα αυτά τα νέα δεδομένα ούτε νοιάστηκε αυτή η χώρα να μας προστατέψει λίγο. Φέρθηκε εγκληματικά απέναντί μας και αυτό μας έχει αφήσει χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε καν την επόμενη μέρα. Πέρα από το πρακτικό κομμάτι, δηλαδή το οικονομικό, τις εμφανίσεις, τις συναυλίες κτλ, υπάρχει ένα τεράστιο μέρος ψυχολογικό. Καλώς η κακώς ένας δημιουργός είναι πρώτα απ’ όλα ο ψυχισμός του. Οι σκέψεις του σε συνάρτηση με τα αισθήματά του. Σε αυτή τη φάση και τα δύο είναι τόσο μπλεγμένα, διογκωμένα, ριγμένα σε ένα αβέβαιο τοπίο με την εγκληματική αβεβαιότητα μιας κυβέρνησης απέναντι τους, που πραγματικά δεν ξέρω πού θα καταλήξει.
Kommentare